Στα 100 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου μας δημιουργού οι εκδόσεις ΠΕΚ-Πυξίδα της Πόλης παρουσιάζουν το βιβλίο του Γιώργου Αγοραστάκη «Ο θεωρητικός Μίκης Θεοδωράκης».
| Σχήμα : 17Χ24 Σελίδες : 308 | Έτος Έκδοσης : 2025 | Τιμή : 21,20 | ISBN: 978-618-5888-22-0
Το βιβλίο μπορείτε να το αναζητήσετε στο βιβλιοπωλείο σας σε όλη την Ελλάδα είτε να το παραγγείλετε απευθείας από το ηλεκτρονικό κατάστημα των Εκδόσεων ΠΕΚ-Πυξίδα της Πόλης στην διεύθυνση: https://chaniafilmfestival.com/product/16579/ |
Ο Θεοδωράκης ήταν ένας βαθύτατα στοχαστικός μελετητής και προβληματισμένος δημιουργός. Διέθετε ένα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο, μια συνεκτική θεωρία για τον κόσμο, τη ζωή, τη τέχνη, με βάση την οποία θεωρούσε, στοχαζόταν και ερμήνευε τα πράγματα. Η θεωρία του προσανατόλιζε και καθοδηγούσε τη δράση του, τη δημιουργικότητά του και το έργο του.
Παρ΄ όλα αυτά, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και παραμένει «ο πιο μεγάλος γνωστός – άγνωστος Έλληνας». Το έργο του σ΄ όλη του την έκταση, η δράση του, οι πεποιθήσεις του, η ιδεολογία του, η προσωπική του ταυτότητα δεν είναι γνωστά. Η πιο αθέατη πλευρά του, είναι εκείνη της θεωρίας του.
Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να παρουσιάσει πανοραμικά το θεωρητικό πορτρέτο του Θεοδωράκη και να φωτίσει τη θεωρητική του πλευρά του. Η θεωρία του Θεοδωράκη εξετάζεται στους τομείς της φιλοσοφίας, της ιδεολογίας, της πολιτικής, του πολιτισμού, της αισθητικής και της μουσικής τέχνης. Όλοι αυτοί οι επί μέρους θεωρητικοί τομείς συγκροτούν «το όλον» της θεωρίας του.
Περισσότερες πληροφορίες στην ΕΙΣΑΓΩΓΗ του βιβλίου που ακολουθεί:
Ο Μίκης Θεοδωράκης (1925-2021) υπήρξε ο κορυφαίος Δημιουργός της σύγχρονης Ελλάδας που άφησε βαθιά χαραγμένο το μουσικο-πολιτιστικό αποτύπωμά του στον νεότερο Ελληνικό πολιτισμό.
Ήταν ένας Μουσουργός, ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που συνέδεσε την μουσική του δημιουργία, με το στόχο της πολιτιστικής αναγέννησης της Ελλάδας. Επίδρασε ισχυρότερα από κάθε άλλο Έλληνα, στην διαμόρφωση της «ιστορικής συνείδησης» και της ταυτότητας των νεοελλήνων και έγινε ο παιδαγωγός του νεοελληνικού λαού. Έχει τύχει της γενικής αναγνώρισης, της τιμής και του σεβασμού όλων.
Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Μουσουργούς του 20ου αιώνα και αναμφισβήτητα η θέση του βρίσκεται στο πάνθεο των Μεγάλων Δημιουργών του κόσμου. Ήταν ο Έλληνας συνθέτης που κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση και ο άνθρωπος που ταξίδεψε τον Ελληνικό πολιτισμό σ΄ όλη την οικουμένη.
Δεν ήταν όμως μόνο ένας μεγάλος Συνθέτης, ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το έργο και η δράση του εκτείνονται πολύ πέραν της μουσικής στο εξωμουσικό πεδίο των μεγάλων ιδεών και της πολιτικής. Όλη του τη ζωή τη μοίρασε σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και σε μουσική. Και τα δύο, η πολιτική και η μουσική, ήταν στενά συνυφασμένα. Κατά τούτο αποτέλεσε ένα φαινόμενο μοναδικό όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και τα διεθνή.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για κανένα συνθέτη, που να ‘χει τύχει καθολικής αποδοχής, αναγνώρισης και επιβράβευσης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Το ανάστημα της προσωπικότητάς του και η αποτίμηση του δημιουργικού του έργου και της αγωνιστικής του δράσης μπορούν να μετρηθούν από τις χιλιάδες διατυπωμένες απόψεις, από διαφορετικές καλλιτεχνικές, αισθητικές, πολιτικές και ιδεολογικές οπτικές γωνίες, από τις μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες του κόσμου μέχρι τους απλούς πολίτες.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένα πολυδιάστατο φαινόμενο, μια πολυσύνθετη δημιουργική προσωπικότητα, ένας χαρισματικός και μεγαλοφυής μουσικός, με ένα τεράστιο πολυσχιδές έργο που καλύπτει όλους σχεδόν τους τομείς της έντεχνης και λόγιας μουσικής και ταυτόχρονα ήταν ένας μαχητής πολιτικός και καλλιτέχνης.
Διακρίθηκε για την πνευματική του πολυμέρεια. Ήταν ένας Homo Universalis στη σύγχρονη εποχή. Ένας βαθύτατα στοχαστικός μελετητής και προβληματισμένος δημιουργός. Σε μια εποχή όπου κυριάρχησε το πρότυπο του εξειδικευμένου ανθρώπου σ΄ ένα περιορισμένο πεδίο του επιστητού, ο Θεοδωράκης κατείχε σε βάθος τη γνώση σ΄ ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων και έβλεπε τα πράγματα μέσα από τη γενική και τη σφαιρική εικόνα της πραγματικότητας. Έβλεπε πάντα το δάσος και όχι το δέντρο, όπως συνήθως συμβαίνει με τον υπεξεδικευμένο άνθρωπο που του λείπει η γενική γνώση.
Ήταν ο άνθρωπος των Ιδεών. Διαμορφώθηκε από τις μεγάλες Ιδέες, τα οράματα, τα ιδεολογικά και καλλιτεχνικά ρεύματα και κινήματα δύο αιώνων (19ου -20ού). Οι ιδέες του ζυμώθηκαν με τον αγώνα του για την πραγμάτωσή τους, πράγμα για το οποίο και πλήρωσε ακριβά το κόστος. Ιδέες που τις δυνάμωνε μεταμορφώνοντάς τις σε καλλιτεχνικό έργο και τις κοινωνούσε στον κόσμο.
Ήταν ο δημιουργός που παραδειγμάτιζε, που έδινε νόημα στις δημιουργίες του με τη στάση ζωής και τη δράση του. Έτσι, έγινε ένα σύμβολο στην νεότερη Ιστορία. Το όνομά του συνδέθηκε, έκφρασε και συμβόλισε τα οικουμενικά και ανθρωπιστικά ιδεώδη της ειρήνης, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης απέναντι στον πόλεμο, στην απανθρωπιά, την καταπίεση, την υποτέλεια, την εκμετάλλευση.
Το φαινόμενο Μίκης Θεοδωράκης δεν προέκυψε εκ του μηδενός. Είναι απότοκο της ιστορικής εποχής του και μπορεί να ερμηνευτεί και να κατανοηθεί μόνο μέσα στο πλαίσιό της και σε σχέση με τις κινητήριες ιδέες της.
Ο κόσμος στον οποίο έζησε και δημιούργησε ο Θεοδωράκης ήταν ένας κόσμος σε αναταραχή, ένας κόσμος σε μετάβαση, ένας κόσμος πολέμων κι επαναστάσεων. Έζησε μέσα σε κλίμα έντασης, σε καταστάσεις συγκρούσεων, μέσα στου κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Αυτή ακριβώς η εποχή έθεσε το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινήθηκε η τέχνη του, όσο αφορά στο περιεχόμενο και την αισθητική των έργων του. Η τέχνη του ήταν «γειωμένη», απηχούσε το πνεύμα των καιρών του (το zeitgeist, κατά τον Walter Benjamin), τα αισθήματα, τα οράματα και τα όνειρα των συγκαιρινών του, την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της εποχής του.
Ο Θεοδωράκης έδρασε και δημιούργησε συνειδητά μέσα στα ιστορικά γεγονότα της εποχής του κι όχι στον περίγυρό τους ή σε απόσταση απ΄ αυτά. Η μουσική του συνδέθηκε με την πατριωτική και αγωνιστική του στάση και δράση. Πίστευε ότι «ο καλλιτέχνης που ζει και δημιουργεί μέσα στην πάλη, που εκφράζει την εποχή του, εξασφαλίζει ξεχωριστή θέση για το έργο του», το οποίο μπορεί να εκφράσει στη συνέχεια διαχρονικά άλλες εποχές, άλλους λαούς ή όλη την ανθρωπότητα.
Πίστευε ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης πρέπει να διαβάζει και να ζει την εποχή του. Συγχρονίστηκε λοιπόν με την ιστορική εποχή του, εξέφρασε με την μουσική το πνευματικό και το συναισθηματικό της περιεχόμενο.
Έβαλε μουσική, έδωσε ήχο, ρυθμό, παλμό, στις πιο μεγάλες ιδέες, τους ηρωικούς αγώνες του ελληνικού λαού. Έγινε έτσι, ένας εθνικός συνθέτης, η φωνή της ελευθερίας και της αντίστασης, η φωνή της Ελλάδας που ζητά δικαιοσύνη, ο μελωδός της Ελληνικής Ιστορίας.
Παρ΄ όλα αυτά, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και παραμένει «ο πιο μεγάλος γνωστός άγνωστος Έλληνας» (Α.Κούτουλας). Το έργο του σ΄ όλη του την έκταση, η δράση του, οι πεποιθήσεις του, η ιδεολογία του, η προσωπική του ταυτότητα δεν έχουν αναγνωριστεί και κατανοηθεί πλήρως. Ήταν και παραμένει ένας «tera incognita» δημιουργός, που προκαλεί το ενδιαφέρον για εξερεύνηση και ανακάλυψη.
Το θεωρητικό υπόβαθρο του Θεοδωράκη
Ο Θεοδωράκης ανέπτυξε ένα προσωπικό σύστημα πρωτογενών φιλοσοφικο-αισθητικών και πολιτικο-πολιτιστικών εννοιών και ιδεών που συγκροτούν μια ενιαία και συνεκτική θεωρία, με βάση την οποία θεωρούσε, στοχαζόταν και ερμήνευε τα πράγματα. Η θεωρία του προσανατόλιζε και καθοδηγούσε τη δράση του και τη δημιουργικότητά του.
Η θεωρία του Θεοδωράκη δεν υπάρχει αυτονομημένη από την πράξη, αλλά συνυπάρχει οργανικά με την εφαρμογή της. Είναι μια εφαρμοσμένη θεωρία, η οποία συνδέεται οργανικά με την καλλιτεχνική και πολιτική του δράση και το καλλιτεχνικό του έργο.
Ο Θεοδωράκης ως μαρξιστής φαίνεται να είχε ασπασθεί την ενδέκατη αρχή του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ (Ludwig von Feuerbach) στην οποία ορίζει ότι: «έως τώρα οι φιλόσοφοι προσπάθησαν μόνον να ερμηνεύσουν τον κόσμο, όμως το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε». Έτσι, δεν διατύπωσε αυτόνομα τη θεωρία του, για να ερμηνεύσει απλά και μόνο τον κόσμο, αλλά με σκοπό την εφαρμογή της στην πράξη. Το πιο σημαντικό λοιπόν ζήτημα για τον Θεοδωράκη δεν βρίσκεται στην κατανόηση του αντικειμενικού κόσμου και επομένως στην ικανότητά μας να τον εξηγήσουμε, αλλά στην εφαρμογή αυτής της γνώσης για να αλλάξομε τον κόσμο.
Ο ίδιος είναι γνωστό ότι, εκτός από μεγάλος συνθέτης, υπήρξε και μεγάλος συγγραφέας. Έτσι φρόντισε να αναπτύξει τις απόψεις του, τις ιδέες του, την όλη θεωρία του ποικιλοτρόπως και εξακολουθητικά, με τα βιβλία του, τα συγγράμματά του, με την αρθρογραφία του, τις συνεντεύξεις του, τις ομιλίες του, κ. ά.
Με το παρόν σύγγραμμα, αποσκοπούμε να παρουσιάσομε ένα πανοραμικό θεωρητικό πορτραίτο του Θεοδωράκη. Αποσκοπούμε να φωτίσουμε μια ακόμα αθέατη πλευρά του, που είναι η θεωρητική. Εξετάζομε την ενιαία θεωρία του ως προς τις διακριτές πλευρές της, της φιλοσοφίας, της ιδεολογίας, της πολιτικής, του πολιτισμού, της αισθητικής και της μουσικής τέχνης.
Για το θεωρητικό έργο του Θεοδωράκη υπάρχουν ορισμένες εξαιρετικές τομεακές προσεγγίσεις που εξετάζουν όμως επί μέρους πλευρές της θεωρίας του. Μια συνολική θεώρηση δεν υπάρχει. Δεν έχει γίνει ποτέ μια εμπεριστατωμένη πολυτομεακή ανάλυση, μια ολιστική εξέταση της θεωρίας του. Επίσης ως προς ορισμένες πλευρές έχουν επικρατήσει παραμορφωτικές ερμηνείες που θολώνουν τη θεωρητική του εικόνα. Γι΄ αυτό και ίδιος έλεγε: «Η μορφή μου είναι κομμένη – σκορπισμένη σ΄ όλο τον κόσμο σε εκατοντάδες κομμάτια» και επιζητούσε «να ‘ρθει η μέρα, που κάποιος ή κάποιοι θα τα βάλουν στη σωστή θέση, ώστε να φανεί επιτέλους η αληθινή μου μορφή».
Με το παρόν σύγγραμμα αποσκοπούμε να βάλομε την αρχή για μια συνολική και ολιστική εξέταση του θεωρητικού Θεοδωράκη. Η προσέγγισή μας στο θεωρητικό του έργο αναπόφευκτα υπερβαίνει τον παραδοσιακό τομεακό τρόπο. Γίνεται διατομεακά σε σχέση με τις φιλοσοφικές, ιδεολογικές, κοινωνικοπολιτικές, πολιτιστικές, αισθητικές, λογοτεχνικές, μουσικές πτυχές της θεωρίας και της δημιουργίας του, αλλά και τις ιστορικές εξελίξεις της διαρκώς μεταβαλλόμενης εποχής του.
Προσπαθούμε να παρουσιάσομε ολιστικά όλες τις πτυχές της θεωρίας του, να τη συσχετίσομε και να την τεκμηριώσομε στη βάση των πολιτικών, καλλιτεχνικών κινημάτων και ρευμάτων ιδεών και θεωριών των δύο παρελθόντων αιώνων (19ος, 20ος), τα οποία τον επηρέασαν, όπως επίσης να την συνδέσομε και να την συσχετίσομε με τα έργα του και την πολιτική του δράση. Δεν είναι στο αντικείμενό μας να παρουσιάσομε μια ακόμα βιογραφία ή μια εργογραφία του, αλλά μόνον το θεωρητικό του υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η δράση του και οικοδόμησε το καλλιτεχνικό του έργο.
Η βιβλιογραφία του Θεοδωράκη αποτελεί τη βασική πηγή τούτου του βιβλίου. Για τις θέσεις και τις απόψεις που εκφράζει παραπέμπομε σε γραπτές πηγές και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις αναφερόμαστε σε μαρτυρίες μας. Όλα τα θέματα του βιβλίου είναι διασταυρωμένα και συζητημένα μαζί του κατά την πολυετή συνεργασία μας.
Τα Κεφάλαια του βιβλίου
Το θεωρητικό «όλον» του Θεοδωράκη μπορεί να διαιρεθεί σε πέντε τμήματα, τα οποία βέβαια είναι μεταξύ τους αλληλένδετα. Τα τμήματα αυτά αντιστοιχούν στα Κεφάλαια αυτού του βιβλίου. Αφορούν τη Φιλοσοφική, την Ιδεολογική, την Πολιτική, την Πολιτιστική, την Μουσική και Αισθητική του θεωρία.
Στο Πρελούδιο, αναφερόμαστε στον Επαναστάτη Μίκη Θεοδωράκη. Στην ιδιότητα με την οποία ήθελε να μείνει στη μνήμη των απογόνων του, του Κοινωνικοπολιτικού Επαναστάτη και του Μουσικού Επαναστάτη.
Στο πρώτο Κεφάλαιο εξετάζομε την Φιλοσοφική θεωρία του Θεοδωράκη. Ο Θεοδωράκης «φιλοσοφείν ελληνικώς». Η κοσμοαντίληψή του είναι καθαρά αρχαιοελληνική. Επισκοπεί «το κοσμικό γίγνεσθαι» ξεκινώντας από την αρχέγονη αρχαιοελληνική φιλοσοφική σκέψη των προσωκρατικών φιλοσόφων και ιδιαίτερα του Πυθαγόρα, του Ηράκλειτου και του Αναξίμανδρου και αναπτύσσει την θεωρία του για την «συμπαντική αρμονία», η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της οντολογίας του. Φιλοσοφικά επίσης, στο επίκεντρο της μεταφυσικής του, βρίσκεται το φιλοσοφικό-αισθητικό πνεύμα του δίπολου «Διόνυσος-Απόλλων» και η φιλοσοφία ζωής των αρχαίων τραγικών: Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη.
Στο δεύτερο Κεφάλαιο εξετάζομε την Ιδεολογική θεωρία του Θεοδωράκη. Η Ιδεολογική θεωρία του αποτελεί μια συνέχεια της φιλοσοφικής του θεωρίας. Συγκροτείται από μια δέσμη αλληλένδετων αρχών, αξιών και ιδεών, που ορίζουν «τα πιστεύω» του, την Ιδεολογία του, η οποία του υπαγορεύει στην πολιτική και καλλιτεχνική του δράση τους σκοπούς, τα χρέη, τους γνώμονες, τους κανόνες. Η φιλοσοφική-ιδεολογική του θεωρία και το μουσικό του έργο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Η ιδεολογία του Θεοδωράκη είναι μοναδική, οραματική, ρομαντική και ριζοσπαστική που κατατάσσεται στην μεγάλη μαρξιστική οικογένεια. Είναι η ιδεολογία της κοινωνικής δράσης, του μαχόμενου πολίτη, του μαχόμενου καλλιτέχνη, που έχει στο επίκεντρό της τον «άνθρωπο», τον αγώνα για «ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη», την ελεύθερη Ελλάδα και τον πολιτισμό της.
Στο τρίτο Κεφάλαιο εξετάζομε την Πολιτική θεωρία του Θεοδωράκη. Η πολιτική του θεωρία περιορίζεται στο πλαίσιο της Αριστεράς. Στο Κεφάλαιο αυτό αναφερόμαστε στις βασικές Αριστερές πολιτικές του θέσεις, με τις οποίες πορεύτηκε για οκτώ δεκαετίες και οι οποίες ορίζουν την Αριστερή πολιτική του ταυτότητα και την πολιτική του θεωρία.
Ο Θεοδωράκης αναδύθηκε μέσα από τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού, μέσα από τις γραμμές της Αριστεράς και της Αντίστασης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα στα χρόνια της Αντίστασης ανδρώθηκε και σχηματίσθηκε η πολιτική προσωπικότητα του, με τα συναισθήματα, τα όνειρα και τις ουτοπίες, με τις θεωρίες και τις εμπειρίες, με τις ιδέες και τα οράματα της πατριωτικής Αριστεράς. Δια βίου, στη συνέχεια θα γίνει ο κήρυκας αυτού του πολιτικού κόσμου.
Ο Θεοδωράκης δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός με τη συμβατική έννοια του όρου, πολύ δε περισσότερο δεν άσκησε επαγγελματικά την πολιτική. Αντίθετα υπήρξε σφόδρα αντίθετος με την ιδιωτικοποίηση (επαγγελματοποίηση) της πολιτικής. «Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, είναι το πρώτο κοινωνικό χρέος του κάθε πολίτη» έλεγε. Το ίδιο κατηγορηματικά αντίθετος ήταν και για την ιδιωτικοποίηση του πολίτη, την αδιαφορία και την αποχή του από τα κοινά.
Στο τέταρτο Κεφάλαιο εξετάζομε την Πολιτιστική θεωρία του Θεοδωράκη. Περιλαμβάνει το καλλιτεχνικό πιστεύω του Θεοδωράκη. Τη θεωρία του για τον μαχόμενο καλλιτέχνη, την τέχνη, το κοινό και τις σχέσεις μεταξύ τους. Απευθύνεται στην ειδική κατηγορία των διανοουμένων και των καλλιτεχνών και θέτει γενικότερους στόχους πολιτικής για τα αριστερά κινήματα και κόμματα. Η σχέση του καλλιτέχνη με το λαό και με τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, η αποστολή του, η κοινωνική του ευθύνη και η πολιτικο-πολιτιστική στράτευσή του για έναν κόσμο δίκαιο, ελεύθερο και ειρηνικό, αποτελούν τους άξονες γύρω από τους οποίους κινείται.
Στο επίκεντρο της πολιτιστικής θεωρίας του Θεοδωράκη βρίσκεται η «Ελληνικότητα», η οποία διαπερνά παράλληλα όλες τις επιμέρους πτυχές της γενικής του θεωρίας (φιλοσοφική, ιδεολογική, πολιτικο-πολιτισμική, μουσικο-αισθητική), αλλά και το έργο του στο σύνολό του.
Στο πέμπτο Κεφάλαιο παρουσιάζεται η Μουσική και αισθητική θεωρία του Θεοδωράκη. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν μια καλλιτεχνική μεγαλοφυία, ένας ρηξικέλευθος δημιουργός, ένας νεωτεριστής επαναστάτης που με τόλμη επιχείρησε να εισάγει το νέο στην Ελληνική μουσική και να ανοίξει ένα νέο δρόμο για την πολιτιστική αναγέννηση της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια.
Ήταν μοναδικός. Δημιούργησε έργο υψηλής αισθητικής αξίας, εφάμιλλο και ισάξιο των μεγάλων του κόσμου, το οποίο κατάφερε να γίνει κτήμα του Ελληνικού λαού και των αγώνων του. Έργο του οποίου το βασικό και διακριτό χαρακτηριστικό του ήταν η «ελληνικότητα».
Στο παρόν Κεφάλαιο αναζητούνται απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Πώς διαμορφώθηκε ως συνθέτης; Ποια ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής του, ποιες ήταν οι επιρροές του, τι τον διακρίνει και τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει σε σχέση με τους μεγάλους συνθέτες του 20ου αιώνα; Ποιες ήταν οι αλλαγές και τι καινούργιο έφερε στην ελληνική μουσική και στον ελληνικό πολιτισμό. Σε τι έγκειται η πρωτοπορία του και η καινοτομία του στην Ελληνική μουσική;
Στο έκτο, τέλος, Κεφάλαιο εξετάζομε από κοντά τον ίδιο τον Θεοδωράκη. Επιχειρούμε να ιχνογραφήσομε το πορτρέτο της δημιουργικής προσωπικότητάς του. Επιχειρούμε να δούμε από κοντά τον εσωτερικό κόσμο του δημιουργού, του αγωνιστή, του ανθρώπου. Να δούμε την προσωπικότητά του, τον χαρακτήρα, το ταλέντο, τη μεγαλοφυία του. Ο στόχος μας είναι να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στις βαθύτερες αιτιάσεις, τις ωθήσεις που διαμόρφωσαν τη δημιουργική και αγωνιστική προσωπικότητά του.
Να δούμε από κοντά τις εσωτερικές διαδικασίες που ενεργοποιούν τη δημιουργικότητά του. Να δούμε πως έχει η δημιουργική διαδικασία και πως παράγεται το καλλιτεχνικό έργο στον Θεοδωράκη, παράλληλα μ΄ ορισμένους από τους μεγάλους μουσικούς δημιουργούς.
Ο θεωρητικός Μίκης Θεοδωράκης αξίζει περισσότερο την προσοχή μας. Με το παρόν σύγγραμμα κάνομε μια αρχή και ελπίζομε να βρει την συνέχειά του με νέες διεπιστημονικές έρευνες και μελέτες από νεότερους μελετητές και ερευνητές. Πολλά έχουν να διδαχτούν οι νεότεροι από τις παρακαταθήκες αυτού του κορυφαίου πνευματικού Δημιουργού.
Το όνομά του είναι ένας τηλαυγής φάρος που ακτινοβολεί τον Ελληνικό πολιτισμό. Οι πολιτικές, οι μουσικές αλλά και οι θεωρητικές του παρακαταθήκες αποτελούν μέρος της εθνικής, αλλά και της παγκόσμιας κληρονομιάς. Επιβάλλεται λοιπόν να διαφυλαχτούν και να αναδειχτούν στις νεότερες εποχές.
Ο συγγραφέας Γιώργος Αγοραστάκης CV
Σύντομο βιογραφικό
Ο συγγραφέας Γιώργος Αγοραστάκης είναι ο εντολοδόχος του Μίκη Θεοδωράκη. Υπήρξε φίλος, συνεργάτης και μελετητής του έργου του. Είναι Πρόεδρος του Παγκρήτιου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη από το 2005. Έχει επιμεληθεί την διοργάνωση πολλών και μεγάλων εκδηλώσεων για το Μίκη Θεοδωράκη στην Κρήτη. Έχει συγγράψει ή έχει επιμεληθεί τις εκδόσεις πέντε βιβλίων για τον Μίκη Θεοδωράκη. Είναι ο δημιουργός και ο διαχειριστής των ιστοσελίδων του ΟΔΗΓΟΥ mikisguide.gr, όπου περιλαμβάνονται άπαντα τα θέματα του Μίκη Θεοδωράκη.
Διετέλεσε επί μια 20ετία αιρετό στέλεχος της Αυτοδιοίκησης. Πολιτικά ενταγμένος στην Αριστερά, διετέλεσε επί μια 40ετία πολιτικό στέλεχος στα κόμματα της Αριστεράς ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ έως το 2015.
Επαγγελματικά εργάστηκε ως Μηχανολόγος Μηχανικός στη βιομηχανία, στις τεχνικές εταιρίες και στο δημόσιο, στην Αθήνα και τα Χανιά. Γεννήθηκε το 1952 στα Δελιανά Χανίων και είναι κάτοικος Χανίων.
