“Ο Μίκης Θεοδωράκης, υποστηρικτής των απελευθερωτικών αγώνων απανταχού της γης, ο μουσικοσυνθέτης που μιλάει στις καρδιές όλων των ανθρώπων, παλεύει σήμερα για τα δίκαια του λαού της Παλαιστίνης. Στη συγκέντρωση της Τετάρτης 14/04/2002 άλλαξε την ομιλία του όταν έμαθε ότι οι Ισραηλινοί συσπειρώνονται γύρω από τον Αριελ Σαρόν, θέλοντας να τους θυμίσει τη δική τους τραγωδία.”
Η «Κ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» δημοσίευσε την αρχική πολιτική του παρέμβαση, εξίσου σημαντική μ’ αυτήν που τελικά εκφώνησε στο Σύνταγμα.
«Να θυμίσουμε καταρχήν στον ίδιο τον πρόεδρο Μπους και σε όσους ακολουθούν την πολιτική του ότι ο χαρακτηρισμός του τρομοκράτη είναι τόσο παλιός όσο και οι αγώνες των λαών για εθνική ανεξαρτησία.
- Τι ήταν αλήθεια οι αμερικανοί επαναστάτες, οι θεμελιωτές της αμερικανικής ανεξαρτησίας, στα μάτια των Βρετανών; Τρομοκράτες.
- Τι ήταν οι δικοί μας έλληνες αγωνιστές του ’21 στα μάτια των Τούρκων; Τρομοκράτες.
- Τι ήταν στα μάτια των Γερμανών τα μέλη των αντιστασιακών οργανώσεων της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Ρωσίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδας, όλων των λαών της Ευρώπης; Τρομοκράτες.
Όπως βλέπετε, όλοι μας, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί, Ασιάτες, Αφρικανοί υπήρξαμε μια εποχή τρομοκράτες. Την εποχή μάλιστα εκείνη που παλεύαμε για την ανεξαρτησία μας.
- Το ίδιο μήπως δεν συνέβη και με τους ισραηλινούς επαναστάτες την εποχή που αγωνίζονταν για να δημιουργήσουν το κράτος του Ισραήλ; Μήπως κι αυτούς δεν τους καταδίκαζαν οι βρετανοί αποικιοκράτες με την κατηγορία του τρομοκράτη; Οι ίδιοι οι Βρετανοί, που για τους κύπριους πατριώτες επιβάλανε τον ατιμωτικό τρόπο θανάτου, την αγχόνη… Γιατί τους θεωρούσαν κι αυτούς τρομοκράτες.
Η ιστορία, λοιπόν, μας διδάσκει ότι οι εκάστοτε δυνατοί, αυτοί που σφετερίζονται τα δικαιώματα των άλλων, που καταπατούν τις ελευθερίες των άλλων, στηριγμένοι αποκλειστικά και μόνο στη συντριπτική υπεροχή των όπλων και στην άσκηση γενικευμένης και ολοκληρωτικής βίας είτε αυτοί (όπως σήμερα οι ΗΠΑ) που επιζητούν να κυριαρχήσουν με τον α ή τον β τρόπο επάνω σε όλους τους άλλους λαούς, αυτοί λοιπόν οι εκάστοτε δυνατοί βαφτίζουν τους καταπιεσμένους που παλεύουν για τα δικαιώματά τους τρομοκράτες.
Όμως η ιστορία μάς διδάσκει και κάτι άλλο: Ότι αυτοί που τελικά νικούν, που επικρατούν και θριαμβεύουν, είναι οι λεγόμενοι τρομοκράτες. Ενώ οι δυνατοί και δυνάστες κάθε εποχής και ιδεολογίας μένουν στην ιστορία με το αιώνιο στίγμα της ντροπής.
Θέλω να μιλήσω εδώ και για το δράμα του λαού του Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος, ιδιαίτερα όταν σκοτώνονται γυναικόπαιδα, όπως συμβαίνει με τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Συμπονούμε κι εμείς γι’ αυτές τις ασήκωτες ανθρώπινες τραγωδίες.
Διαφωνούμε μόνο όταν υπάρχει μονόπλευρος ισχυρισμός ότι μόνο οι Παλαιστίνιοι σκοτώνουν γυναικόπαιδα, ενώ οι ισραηλινοί στρατιώτες κάνουν πόλεμο, που σημαίνει, όπως λέει και ο Τζορτζ Μπους, ότι έχουν νόμιμο δικαίωμα να σκοτώνουν.
Μόνο που οι ισραηλινοί στρατιώτες έχουν έως τώρα εξοντώσει δεκαπλάσια γυναικόπαιδα, έχουν καταστρέψει χιλιάδες κατοικίες, έχουν αιχμαλωτίσει χιλιάδες Παλαιστίνιους χωρίς κανείς να γνωρίζει την τύχη τους. Με δυο λόγια, εφαρμόζουν την τακτική της καμένης γης και της γενικευμένης τρομοκρατίας, που χρησιμοποίησαν πρώτοι οι ναζί…
Πάντως πρέπει να το ομολογήσουμε, ότι οι Αμερικανοί κατάφεραν να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, ότι όταν σκοτώνουν οι ξυπόλητοι είναι τρομοκρατία και όταν σε κομματιάζουν οι πύραυλοι και τα τανκς είναι… πολιτισμός. Τυχεροί, λοιπόν, όσοι σκοτώνονται με πολιτισμένο τρόπο!
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 έγινε το γνωστό καταστροφικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη με τα χιλιάδες θύματα, ένα χτύπημα που το χαρακτήριζε ένας αφάνταστα υψηλός βαθμός οργάνωσης και τεχνολογίας μέσων -πιο υψηλός θα έλεγα και από κείνον που διαθέτει η σύγχρονη υπερδύναμη, οι ΗΠΑ.
Για το χτύπημα αυτό σε ό,τι αφορά τους φυσικούς αυτουργούς δεν υπήρξαν έως τώρα χειροπιαστά στοιχεία και γι’ αυτό δεν έγιναν συλλήψεις. Υπήρξαν μόνο ηθικοί αυτουργοί, οι οποίοι αναζητήθηκαν στο Αφγανιστάν, και ειδικότερα στην οργάνωση της Ελ Κάιντα, η οποία μπορεί να διαθέτει θρησκευτικό φανατισμό και να έχει διαπράξει εγκλήματα κατά του λαού του Αφγανιστάν όμως δύσκολα μπορεί να πεισθεί κανείς για το επίπεδο των τεχνολογικών και οργανωτικών τους δυνατοτήτων. Όλως δε μυστηριωδώς, ο κυρίως υπεύθυνος Μπιν Λάντεν εξαφανίστηκε από το πρόσωπο της γης.
Όλοι κατανοήσαμε το μεγάλο πόνο του αμερικανικού λαού και σταθήκαμε στο πλευρό του σ’ αυτή τη μεγάλη δοκιμασία.
Από κει και πέρα, όμως, παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα τη νέα πολιτική των ΗΠΑ, οι οποίες εκμεταλλευόμενες αυτή την ανθρώπινη τραγωδία στην ουσία προσπαθούν να εξωραΐσουν τη σύγχρονη μορφή της βίας όπως την εκφράζουν και την πραγματοποιούν οι ίδιες, προβάλλοντας σε παγκόσμια κλίμακα τον κίνδυνο της τρομοκρατίας.
Σήμερα βλέπουμε πως ένα νέο θύμα αυτής της νέας πολιτικής, τον παλαιστινιακό λαό, τόσο ο Σαρόν όσο και ο Μπους τον χαρακτηρίζουν συλλήβδην τρομοκράτη. Δεν έχουμε, λοιπόν, πλέον μικρές φανατικές ομάδες τρομοκρατών, όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα τρομοκράτες βαφτίζονται ολόκληροι λαοί. Αυτό αποδεικνύει ότι ο στόχος ενάντια σε τρομοκρατικές ομάδες ήταν το πρόσχημα, ενώ η πραγματική επιδίωξη είναι τα χτυπήματα εναντίον λαών στο σύνολό τους βάζοντάς τους την ετικέτα των τρομοκρατών. Έτσι, η έννοια λαός τρομοκράτης εισέρχεται για πρώτη φορά στο λεξιλόγιο της παγκόσμιας πολιτικής ορολογίας, σηματοδοτεί μια νέα εποχή στις διεθνείς σχέσεις, μια εποχή αλαζονικών και αυταρχικών συμπεριφορών και προμηνύει πολύ, πάρα πολύ αίμα και δάκρυα για τους αδύνατους και απροστάτευτους λαούς.
Με το χαρακτηρισμό «ο άξονας του κακού», ο Μπους υποβιβάζει τους λαούς αυτούς σε λαούς β’ κατηγορίας, εναντίον των οποίων η υπερδύναμη και οι σύμμαχοί της έχουν το ελεύθερο να βομβαρδίζουν, να καίνε, να καταστρέφουν, να σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά, γέρους, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες αθώους απλούς πολίτες χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα. Και, επιπλέον, να διατείνονται και να διακηρύσσουν ότι αυτές οι πράξεις βαρβαρότητας γίνονται στο όνομα της υπεράσπισης, της ελευθερίας και του πολιτισμού.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτές οι ενέργειες κι αυτές οι θεωρίες γίνονται αποδεκτές εκτός των άλλων και από τους ηγέτες της Ευρώπης, που φαίνεται ότι δεν διδάχθηκαν από τη δική τους πρόσφατη ιστορία, όταν οι διάφοροι Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, εκπρόσωποι της Αγγλίας και της Γαλλίας, ξεσκόνιζαν και προσκυνούσαν τον Χίτλερ, πιστεύοντας πως έτσι θα ξορκίσουν το κακό.
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή που τα ισραηλινά τανκς εφαρμόζουν στην πράξη το δόγμα Μπους, πρέπει οι λαοί να οπλιστούν με την αλήθεια σε ό,τι έχει σχέση με τις έννοιες της βίας και της τρομοκρατίας.
Είναι καιρός λοιπόν να τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο μια στρατιωτική υπερδύναμη. Είναι και οικονομική και τεχνολογική και πολλά άλλα, που της δίνουν τη δυνατότητα να κυριαρχήσει όχι μόνο με την κακή, αλλά και με την καλή έννοια της λέξης. Με δυο λόγια, έχει απεριόριστη δύναμη για το καλό όπως και για το κακό.
Και αποτελεί ανυπολόγιστη τραγωδία για την ανθρωπότητα το ότι φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι η ηγεσία των ΗΠΑ επιλέγει το δρόμο του κακού. Το δρόμο που βασίζεται αποκλειστικά στη βιβλική καταστροφική δύναμη που διαθέτει και που μόνο μια λέξη μπορεί να τη χαρακτηρίσει σωστά: Η βία.
Και η λέξη βία κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όπως είδαμε, γεννά σαν άλλοθι τη λέξη τρομοκρατία. Αυτά τα δύο πάνε μαζί.
Είναι κρίμα για το λαό του Ισραήλ, αυτό το κατ’ εξοχήν θύμα της ναζιστικής βίας, το ότι σήμερα μπήκε κάτω από τη σκιά της Μεγάλης Βίας που εκπροσωπεί η μοναδική υπερδύναμη. Το ότι ξεχνά ακόμα και τη δική του πρόσφατη ιστορία βαφτίζοντας έναν ολόκληρο λαό τρομοκράτη, όπως ακριβώς έκαναν προχθές οι τότε εκπρόσωποι της βίας, οι Βρετανοί, που χαρακτήριζαν τους θεμελιωτές του κράτους του Ισραήλ τρομοκράτες.
Είδαμε πως στην ιστορία σε όλες τις συγκρούσεις ανάμεσα στους ισχυρούς και τους λαούς που αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους, πάντα νικούν και επικρατούν οι λαοί.
Έτσι και τώρα. Είναι βέβαιο ότι τελικά θα δικαιωθούν αυτοί που ζητούν το κομμάτι γης που τους ανήκει, οι Παλαιστίνιοι. Δεν θα νικήσουν όμως μόνο αυτοί. Θα νικήσουν και οι κάτοικοι του Ισραήλ, γιατί η ειρήνη και η ειρηνική συνύπαρξη είναι ο μοναδικός δρόμος για να ζήσουν με ασφάλεια και με ειρήνη.
Όμως αυτή η νίκη δεν θα έρθει μόνη της, πρέπει καταρχήν οι λαοί να αντισταθούν στο δόγμα Μπους, που έφτασε στην ακρότατη πρόκληση να βαφτίζει ολόκληρους λαούς τρομοκράτες, προκειμένου να τους εξοντώσει.
Και βλέπουμε δυστυχώς τα περισσότερα έθνη και λαούς να δέχονται μουδιασμένοι και ανίσχυροι αυτή την προκλητική αντιστροφή της ίδιας της απλής λογικής που αντιστρατεύεται τη λογική και την εξέλιξη της ιστορίας.
Πιστεύω στην τελική νίκη αυτών που υπερασπίζονται το δικαίωμα να ζήσουν όπως αυτοί θέλουν. Αυτών που παλεύουν για τις πραγματικές ελευθερίες και τα πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτών που αντιστέκονται στις απειλές, στις πιέσεις και στις βιαιότητες των σύγχρονων ισχυρών. Όμως δεν πιστεύω πως αυτή η νίκη θα έρθει από μόνη της. Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι λαοί να ξεσκεπάσουν αυτό το μεγάλο ψέμα. Να δουν και να βροντοφωνάξουν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι οι Μπους και Σαρόν απειλούν τις ελευθερίες, τα δικαιώματα και την ίδια την ακεραιότητα όχι μόνο των Παλαιστινίων, αλλά και κάθε λαού που εκείνοι θεωρούν ότι είναι εμπόδιο στα σχέδια και στα συμφέροντά τους».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14/04/2002