Συλλυπητήρια που λάβαμε στο email του mikisguide, για την αποδημία του Μίκη Θεοδωράκη και αναρτήσαμε εδώ.
Παντελής Ωρολογάς
Θρήνος για τον Μίκη
Χάρε δρεπανοφόρε, γιόρτασε, χόρεψε, στήσε πανηγύρι,
μια και το γερασμένο κορμί του δοξασμένου Μίκη,
τον βράχο της Ρωμιοσύνης, στα μαρμαρένιες αλώνια,
λύγισες, γονάτισες, δίχως φωνή να βγάλει.
Από του Αχέροντα τα παγωμένα νερά το έσυρες στις ανήλιαγες σπηλιές σου,
Μια και ο θεός Απόλλωνος έκρινε, πως ήρθε η ώρα αιώνια να ξεκουραστεί.
Κάτσε και σκέψου χάροντα σε άνιση μάχη νίκησες, μόνο το φθαρτό κορμί του,
Ο ανθός της μουσικής μας, αιώνια θα ζει στις καρδιές των Ελλήνων.
Στα μαύρα έντυσες τους Έλληνες, μια, με σειρά παιάνων,
τα τραγούδια του Μίκη ξεσήκωναν τους λαούς.
Πάλης ξεκίνημα, κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον φασισμό, kanto general,
γιατί για των λαών τον πόθο για λευτεριά αγωνιζόταν.
Στα μαύρα έντυσες τους Έλληνες, τα ερωτικά τραγούδια του,
παθιασμένα, τον μαγικό έρωτα εξυμνούσαν.
Νύχτα μαγικιά, η αγάπη είναι φωτιά,
γιατί του λαού του, τον ερωτικό οίστρο κελαηδούσε.
Στα μαύρα έντυσες τους Έλληνες, τα τραγούδια για την φτωχολογιά,
δύναμη στην πάλη για την ζωή σκορπούσαν.
Βρέχει στην φτωχογειτονιά, Αυτήν την γειτονιά.
Στα μαύρα έντυσες τους Έλληνες, τα ορχηστικά, οι όπερες, οι συνθέσεις
για αγάπη, ειρήνη, δικαιοσύνη μιλούν, άρωμα Ελλάδας μοσχοβολούν.
Κι ο λαός βουβός, κλαμένος, θλιμμένος τον αποχαιρετά.
Στεφάνια του στέλνει, μια με αξιοσύνη τραγούδησε τους καημούς του.
Και σεις Κρητικές, Μανιάτισσες, Πόντιες, μοιρολογίστρες,
από τα μαύρα σας τσεμπέρια απαλλαγείτε
και με ανάκατα μαλλιά μοιρολογήστε αυτό
που από αιώνες πίσω το γένος μας καλά γνωρίζει.
Αυτός ο λαός τον λαμπρό δρόμο των Ολυμπίων τον οδηγεί να διαβεί,
ανταμοιβή να λάβει πρέπει, άγαλμα περίφημο να του στηθεί.
Άξιο και θαυμαστό γέννημα της Ελλάδας.
Καταβοδώνοντας την βάρκας σου με το δαφνοστεφανομένο κορμί,
ας βροντοφωνάξουμε, χάροντα αδάμαστε, γιόρτασε, χόρεψε στήσε πανηγύρι,
μα γνώρισε του δοξασμένου Μίκη σέρνεις το κορμί
και μαζί με τους τρανούς περίοπτη θέση του αρμόζει.
Σίγουρα το να πεθαίνεις ένδοξα είναι μεγάλη χάρη για τους ανθρώπους). Αισχύλος, Αγαμέμνων
Μήνυμα ΘΕΟΔΩΡΑΚΙΣΜΟΥ
Ο πόνος απ’ την βιολογική απώλεια του Μίκη Θεοδωράκη είναι δυσβάσταχτος και η σκέψη μας είναι διαρκώς στην οικογένειά του, στους φίλους, τους συνεργάτες και σε όλους όσους συνδέθηκαν μαζί του, λιγότερο ή περισσότερο.
Για όσους τον έζησαν περισσότερο και είχαν κοντινή προσωπική σχέση μαζί του, η απώλειά του είναι συνταρακτική, συγκλονιστική, έως και μη διαχειρίσιμη…
Όμως η Θεοδωρακική κοινότητα αλλά και ο Ελληνικός λαός που τον αγάπησε, τον πίστεψε και ανδρώθηκε μέσα απ’ το έργο του, θα πρέπει να συνέλθει γρήγορα και να σταθεί στα πόδια του.
Αυτό θα ήθελε και ο Μίκης.
Να ανασυνταχτούμε γρήγορα και να παράξουμε έργο άμεσα, που δεν είναι άλλο απ’ την διάδοση του έργου του, εντατικά, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με όλες μας τις δυνάμεις. Και η διάδοση του έργου του δεν είναι απλά να ακούμε ή να διαβάζουμε Θεοδωράκη στις παρέες και στις ταβέρνες. Είναι να λειτουργούμε ως Θεοδωράκης στην καθημερινότητά μας, στην πράξη. Να αγωνιζόμαστε με βάση τις ιδέες και τις αξίες του έργου του και του ιδίου.
Τέρμα τα μνημόσυνα και τέρμα τα σκυμμένα κεφάλια. Μνημόσυνα δεν κάνουν ποτέ σε ζωντανούς.
Είναι εδώ μαζί μας και αισθανόμαστε έντονα την παρουσία του. Αισθανόμαστε όλοι ότι παρακολουθεί από κάπου εκεί ψηλά, αγωνιώντας για το μέλλον της χώρας και αναμένοντας καρτερικά το ξύπνημα του γίγαντα λαού!
Ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι Μίκηδες στον βαθμό που μπορεί ο καθένας ξεχωριστά και να αγωνιστούμε. Μόνο έτσι θα έχει ουσιαστικό νόημα το πέρασμα του Μίκη στην αιωνιότητα.
Αν δεν το καταφέρουμε θα είναι σαν να τον προδίδουμε για νιοστή φορά! Και σαν να κλείνουμε το έργο του για πάντα με λουκέτο σε ένα ντουλάπι χάνοντας το κλειδί.
Και εν τέλει, θα είναι σαν να έφυγε στ’ αλήθεια…
Οι συντελεστές του Θεοδωρακισμού / Τheodorakism
Χρήστος Σωτηρόπουλος
Χρήστος Ανδρέου
Αναστασία Βούλγαρη
Ο πατέρας μου, Ανδρέας Βούλγαρης, Λαμπράκης στο Αιγάλεω, είπε για το φευγιό του Μίκη:
«Τώρα ο Μίκης είναι με την Ορχήστρα τού Σύμπαντος. Οι άγγελοι τραγουδούν κι ο Μίκης διευθύνει».
Τρευλακη Κυριακη
Συλλυπητήρια
Hσουν οι λύπες οι χαρές η αισιοδοξία η επανάσταση της εφηβειας μας.Το καταλαβαμε καλυτερα τωρα με το φευγιο σου
Ησουν η λαβα που κυλουσε μεσα μας!!
Μας εσπρωχνες ψηλα με την φωνη σου την μουσικη σου!!Ησουν ο επαναστατης που ολοι θα θελαμε να ημασταν!Και άλλα πολλα !!
Μικη σε ευγνωμονώ!!Ολη η Ελλαδα οφείλει σε σενα!!Ευχομαι να εισαι θρυλος για τους νεοτερους!!!Αθανατος!!
Αγάπη Φωτιαδου
Αντίο….
Τα λόγια φτωχά για να περιγράψουμε τι νιώθουμε.Ορφανεψαμε,μικρυναμε,σαν να μην υπάρχει αύριο, αισθανόμαστε αδύναμοι, σαν να λιγόστεψε το φως στην Ελλάδα, χάσαμε τον καθοδηγητή μας το κενό δυσβάσταχτο…μα αναπόφευκτο Νιώθω ότι έχασα έναν δικό μου άνθρωπο και ας μην τον γνώρισα ποτέ.Ευχαριστουμε για τους αγώνες του,τα τραγούδια του, τονδρόμο που χάραξε…Θα τον θυμόμαστε πάντα!!!!!!!
Χρήστος Νιάρος
Tα λόγια του χτες στο σήμερα .
>>>>>>>>> Του ουρανομίκη μας τα λόγια είναι και θάναι κοντά μας . Στις στροφές που μας οδηγούςε και μας οδηγάει η μαεςτρία του όλοι δηλώνουμε παρών . Σε όποια πολιτεία , σε οποια Ρωμιοσύνη , σε οποίο αρχιπέλαγος , σε όποιο αναστεναγμό ο λόγος και η κάθε λέξη τους γίνεται μικρός και μεγάλος κόσμος και ντουνιάς για να χωρέσει τους πόθους ,τα πάθη και τους κοινωνικούς αγώνες.
>>>>>>>>> Σε ολα τα πλάτη και μήκη της γης , οπου και αν βρισκόμαστε η μουσικη των τραγουδιων του μας μαγεύει , μας ταξιδεύει . Όπως και εδώ , στην μακρινή αυςτραλία , δεν ήταν λίγα τα αφιερώματα στο τύπο , γραπτό και ραδιοφωνικό ,για τον μεγάλο μας,παγκόςμιο δημιουργό. Σε όλους τους βράχους των καημών μας και στο όποιο παράπονο τους , η νύχτα ,τα άςτρα και η χαραυγή χορωδιακά , συμφωνικά , συναυλιακά ,δίπλα δίπλα μας ανταμώνουν .Στο αξιον εστί μας στρώνει το στρώμα . Στης ζωής την ανηφόρα και στο επιτάφιο της ενας ήλιος δικαιοσύνης ξημερώνει σαν ραντάρ . Η συμπαντική του αρμονία,στα βήματα του ζορμπα , πάντα θα Ζεί μέσα μας σε οποια κατάσταση πολιορκίας και αν βρισκόμαστε. Θα μας απλώνει και θα μας σφίγγει το χέρι . Το θα τους που γίνεται να . Η συνοικία το όνειρο και το όνειρο της συνοικίας το κατοικούμε και μας κατοικεί . Μαζί ,με τα οποια λάθη της ζωής ,ως προσπάθεια , ως ωριμότητα ,ως ροδόσταμο.Με της αγάπης τα αίματα ,αλλά και με τον Λύχνο του άστρου ,ενας μικρός βοριάς ,με ένα χελιδόνι ,θα μας ανοίγει την πόρτα το βράδυ. Στους Ναούς με το σχήμα του ουρανού θα σημάνουν οι καμπάνες και για σένα και για μένα . Είναι μεγάλη αυτή η αγκαλιά των μελωδιών του Μίκη Θεοδωράκη .Ακόμη και αν οι δρόμοι είναι παλιοί , στο περιγιάλι το κρυφό ολοι επιβάτες σε κάποια γωνιά καρτερού με το δικό μας αςτέρι , το δικό μας φεγγάρι να ανδριεύει ,να θεριεύει .Μεγάλα τα μεγέθη του πληθυντικού των έργων του . Αφυπνίζουν ,ποτίζουν την γραμματική των αισθήσεων ,τα βιώματα και τις στιγμές μας .Καθε μια ξεχωριστά ,ιδιαίτερα και αυτοδύναμα . Στην διαλεκτική και στην σύνθεσης τους θα κουβεντιάζουμε και θα τραγουδούμε ανανεωμένοι .
Χρήστος Νιάρος ,Μελβούρνη Σεπτέμβριος 2021.
Σωτήρης Μπότας
ΠΡΟΤΡΥΓΕΤΗΡ
(Αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη)
Σεπτέμβριος και ο Προτρυγετήρ ανεβαίνει στο στερέωμα του σύμπαντος.Αστήρ Έψιλον των Ελλήνων.Ο Φωτεινός της Άνοιξης,ο ανθοφόρος της Ελπίδας.
Γιορτή…Γιορτή παντού.
Νεκύσια λειτουργία Ελλήνων, η πομπή έμπαινε ως τη θάλασσα.
Φωνές, φωνές ολόγυρά μας.
Δεύτερη Βοηδρομιώνος.
Άλαδαι Μύσται, παντού τραγούδια στην μεγάλη πομπή.
Ακούς;
“Σαρωνικέ μου τα κυματάκια σου δως μου
δως μου τ’ αγέρι,
δως μου το πέλαγο”
Πέλαγος Ελλήνων
Επιφανούς 1 και γωνία Ιστορίας,
πελώριος στέκεις ορθός, Πάνλαμπρος, Άυλος, Αρμονικός
μέσα στην αταξία του σύμπαντος. Σηκώνεις τα χέρια σου Προτρυγετήρ και τραγουδάς στα αδέρφια σου
” Καλά βουνά μου μενεξιά
στα σύννεφα ντυμένα
τι με κοιτάτε σοβαρά
βαριά και πονεμένα
Το μονοπάτι της ζωής
τώρα το παίρνω μόνος
όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις
πόσο πονάει ο πόνος
Κι εσείς, παιδιά ερημικά
τον κόσμο δεν κοιτάτε
μες στην κρυφή σας τη στοά
μονάχοι περπατάτε
Το μονοπάτι της ζωής
τώρα το παίρνω μόνος
όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις
πόσο πονάει ο πόνος”(1)
Ο Παρθενώνας έδωσε εντολή να κατέβουν από το αέτωμα οι έφηβοι Αθηναίοι και να σου πλύνουν το πρόσωπο
Τραγουδάνε αγκαλιασμένοι καθώς σου φέρνουν το νερό
“Στις 10 του Δεκέμβρη
πομπή φανταστική
αγόρια και κορίτσια σκοτωμένα
στην άνοιξη περνούν ευτυχισμένα
Κι η άνοιξη σκεπάζει
μ’ ανθούς ιδανικά
κορμιά αδερφωμένα”(2)
Δίπλα σου τώρα, ποιητές αγκαλιάζουν νότες παρθένες Ιέρειες και ερωτεύονται την Αθανασία.
Χαμογελάς στο σύμπαν, Άτρωτος, Απέθαντος, Γαλήνιος.
Σε ακούμε…
“Καρδιά μου πώς,
καρδιά μου πώς αντέχεις
Μέσα στην τόσο αγάπη
και στις τόσος ομορφιές”
Οι γαλαξίες ένα δικαιοστάσιο που αναστέλλει κάθε κίνηση του χρόνου μέχρι να πεθάνει η φθορά, καθώς εσύ ανεβαίνεις χωρίς την πέτρα του Σίσυφου στους ώμους σου.
Κουρήτες αδέρφια σου βγαίνουν από τη μυστική σπηλιά του ουρανού για να σε προϋπαντήσουν με ριζίτικα τραγούδια.Νεκύσια, πώς να τελειώσει ετούτη η γιορτή;
“Γεια σας περβόλια Γεια σας ρεματιές Γεια σας φιλιά και για σας αγκαλιές Γεια σας οι κάβοι και ξανθοί γιαλοί Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί. Αντάρτες των ουρανών και του Παρνασσού φαντάσματα παίζουν στο πλάι σου για να εξαλείψουν της ζωής μας τα χαλάσματα.Προτρυγετήρ των Ελλήνων αδελφέ του Σύμπαντος
Εσύ που γεννήθηκες στο δρόμο των Κυνικών καυμάτων του Ιουλίου θέλω να σου πω όχι ένα “Γεια” αλλά ένα “Ευχαριστώ”πού ζεις εδώ στην καρδιά της Ελλάδας μας.
Εγώ ένας παρατηρητής των Άστρων. Εγώ ένας Σπιθίστης σου.
Σωτήρης Μπότας
Υ.Γ 1και2
ποίηση Μίκη Θεοδωράκη
ΣΥΝΤΥΧΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ
Συλλυπητήρια!!!
Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, της ιστορίας μας, της μουσικής μας, ΜΕΓΑΛΟΣ μαέστρος, θα μείνει στο νου, στη καρδιά, στην ψυχή, ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!!!!!!!!!!
Μαρία Νικολιτσα
Respect
Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω την λύπη μου Δεν θα πω για το μεγαλείο του ΜΙΚΗ ΜΟΝΟ ΣΕΒΑΣΜΌΣ ΘΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΔΎΝΗ ΜΟΥ ΝΙΏΘΩ ΟΤΙ ΈΧΑΣΑ ΔΕΎΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΜΟΥ ΘΕΡΜΑ ΣΥΛΛΥΠΗΤΉΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Χρυσουλα Παπαζωτου
Συλληπητηρια καρδιας
Ειναι πολυ φτωχες οι λεξεις να εκφρασουν συναιαθηματα βαθια, αληθινα,Δυναμη στην οικογενεια ευχομαι για να μπορεσει να διαχειριστει….την σπουδαια κληρονομια …εμεις χασαμε κομματι του εαυτου μας…,την εμπνευση μας…την πηγη δυναμη μας κ κουραγιου….ειμαι στη διαθεση σας…..Χρυσουλα
Ewa
Sympathy
Dear Mikis,
thank you for your great music that touches the soul and connects people all Nations. Thank you for your voice for Freedom. I am deeply with your Family particulary Myrto your lovely wife.
R.I.P
Ewa
Berlin 22.09.2021
Μαίρη Κατίκκη
Μίκης Θεοδωράκης: Η χαρά τής ζωής
Λατρεμένε μου Μίκη!
Δεν είσαι εδώ κι εγώ έχω πεθάνει..
Σε σκέφτομαι και όταν μιλώ για σένα τα μάτια μου καίνε από τα δάκρυα..
Η πνοή σου δεν ακούγεται εδώ από τους κοινούς θνητούς!
Έγινε αέρας, φώς, θάλασσα. . Κι αναρωτιέμαι, τί κάνω εγώ, εδώ;
Όσο μπορώ θα σε υπερασπίζομαι μιας και η ζωή μου αυτό το νόημα είχε από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα!
Τώρα τα χρόνια πέρασαν και έφεραν το αποτέλεσμα τών βασανιστηρίων σου.
Χωρίς πνοή… Χωρίς καρδιά 
Αγαπημένε σε αποχαιρετώ με ένα μήνυμα σε σελίδα συλλυπητηρίων δεν σε αποχωρίζομαι, σου στέλνω το σφίξιμο της καρδιάς μου που σφίγγεται στο λαιμό μου, ποτάμι μέσα μου πικρό ο θάνατος, όμως εσύ δεν πέθανες!
Το ξέρω εσύ μας βλέπεις και χαμογελώντας σχολιάζεις… Τόσα πολλά!
Είσαι η Σπίθα Μου Είσαι η ζωή μου και στον μεταθάνατό μου!
Θα σε αγαπώ για πάντα!
Μαίρη Κατίκκη
Ν ί κ ο υ Ρ ί γ γ α
Αποχαιρετιστήριο Μ α ν ι φ έ σ τ ο
Σ τ ο ν Α π ό λ λ ω ν α Μ Ι Κ Η
Η Ελλάδα σήμερα κατέβασε ρολά
υποκλίνεται η Επανάσταση και η Ποίηση
και με την Ιστορία χέρι χέρι
οι τρεις χώρια κι αντάμα
ακροπατούν μαρκάροντας
τ΄Αρχάγγελου τα χνάρια.
Βουβάθηκαν οι Λυρικές και τα Ωδεία
κλείσανε οι Ακαδημίες και τα Πανεπιστήμια
σταμάτησαν τα Βουλευτήρια και τα Μουσεία
παράτησαν οι φοιτητές τα Αμφιθέατρα
σωπάσαν στις ταβέρνες τα τραγούδια
παγώσαν όλοι στα κομματικά Γραφεία
κ’ ένας ολάκερος και πέρφανος Λαός
σαρκώνοντας κι όλους τους Λαούς της Γης
απλώθηκε σαν άγριος πόταμος
που ξεχείλησε του κόσμου τη Λεωφόρο
και στον αφρό της κατεβασιάς του
σε μιαν ανθόφορτη καλαμωτή
ακουμπισμένη πάνω απ’ τα καυκαλά του
στις υψωμένες γροθιές του
πλαγιάζει ανάγερτα ο Μουσηγέτης ΜΙΚΗΣ
κρατώντας στα χέρια του λίγα
του μυριόλογου βράχου αγριολούλουδα
κ’ ένα χοντρό καλαντάρι κατάγιομο
από μνήμες, καλούδια, πληγές κι οράματα.
Πισώμπροστα πάνε της γης
οι Επαναστάτες ποιητές
πούναι οι πρωτοπρώτοι Ερωτικοί
κι από κοντά νιοι και νιες
αντάμα τραγουδούνε ,
Νάχα τ’αθάνατο νερό
τον Εβεργέτη ν’ αναστήσω…..
Ακλουθάνε οι τρεις ερωμένες του
η Εφτέρπη, η Τερψιχόρη και η Ερατώ
που τραγουδούνε, χορεύουν κι απαγγέλουνε
τους θούρειους και τα ερωτικά του
σ’ όλουνους τους Λαούς
γιατί ετούτος ο πλαστουργός
γρικούσε αντίλαλους και έπλαθε ήχους
άκουγε τα πετούμενα και έπλεκε μελωδίες
βύζαινε φως και μουσική γεννούσε
χόρταινε μυροχρώματα κ’ έρανα πλαστουργούσε [ 2 ]
κίναγε απ’ τις πλάστρες και τα περβόλια
και κατέβαινε και μάτωνε στα οδοφράγματα
ετούτος ο ζητούμενος πολύπλευρος Ερωτικός Ανθρωπος
που γι αυτό έγινε μεγάλος Δημιουργός και Επαναστάτης !
Και νοερά κάπου εδώ ο Χρόνος και ο Θάνατος
απόμερα κρυφομιλούν και χαίρονται
τι χάρη στου Μαϊστορα την Αθανασία
και τα δικά τους χνάρια θα χαραχτούνε
έστω σαν στιγμές μονάχα
της συμβολικής τους αιωνιότητας ! . . .
Στην πομπή της ανθρωποθάλασσας
απ’ το Βράχο-Βωμό της γης κατέβηκαν
και στ’ Αδριανού την πύλη ξεπρόβαλαν
ο Προμηθέας , ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος, ο Ορφέας
η Αθηνά, η Αφροδίτη, η Αντιγόνη , ο Φειδίας κι ο Ικτίνος
κι απόδιπλα να οι πέρφανοι
παγκόσμιοι Επαναστάτες Ποιητές,
ο Παλαμάς, ο Ρίτσος, ο Μαγιακόφσκι
ο Σικελιανός, ο Τσε , η Λούξεμπουργκ
η Πασιονάρια, η Αλεξίου, η Ηλέκτρα
ο Νερούντα, ο Χικμέτ κι ο Λόρκα
ο Μπρεχτ, ο Ελύτης, ο Σεφέρης , ο Μάνος
ο Βάρναλης , ο Αναγνωστάκης κι ο Λειβαδίτης
κι άλλοι ομοούσιοι αδερφοί του
προσμένουν ούλοι να ντον παραλάβουν
για τα Ηλύσια Πεδία των αλλεπάλληλων
ομφάλιων κρανιόκαστρων.
Και η Παλλάδα με το Ρίτσο
μπαίνουνε πιο μπροστά
και ραίνουνε το σκήνωμα
με τ’ αγιόβραχου τ’ αγριολούλουδα.
Κι απ’ τους αρίφνητους θνητούς στο κατόπι του
ακούγονται δηλωτικά και βροντερά
το Libertadores και το America insurecta
αντάμα με το μήνυμα του ΠΑΛΑΜΑ
« . . . το πρωτόσταλτο είμαι σημάδι
από την πλάση που θαρθεί ! . . .»
και με του Σικελιανού το κάλεσμα
« Ομπρός οι Δημιουργοί
βοηθάτε να σκώσουμε
τον Ηλιο πάνω από τον κόσμο ! »
Κ΄εκεί στα μαρμαρένια αλώνια
την ώρα του δοξαστικού ύμνου
και του όρκου της συνείδησης
πιο πέρα κι απ’ τ’ αρχιπέλαγου την άκρη
ο Φαέθοντας μυριόχρωμος υποκλίνεται
αφού το βιος του ο Φοίβος πρόκανε
και σ’ αυτουνού το δίφρο μεταφόρτωσε [ 3 ]
αφήνοντας για το βαρκάρη
άδειο το καυκί του.
Δεσπώστε τώρα στους πυλώνες της Ιστορίας
κι ανοίξτε τις πύλες της Μνημόεσσας
και ψηλά πάνω στις προθήκες
του καταδικού της κρανιόκαστρου
απλώστε τις αρματωσιές του Επαναστάτη
αντάμα με τα έρανα του πλαστουργού.
Υστερα κάντε αγάντα στην ψυχή
κι αφήστε τ’ άγριο ξεροβόρι
να μελανιάσει τα μούτρα
να παγώσει τα ρουθούνια και το κούτελο
για να μπροστιάσετε την επίγνωση
δαγκώστε κοντά ματώνοντας τα χείλια
μπήξτε τα νύχια στις παλάμες ως το κόκαλο
με γροθιές μετά βαράτε γερά στο στέρνο
και στυλώστε το βλέμμα στο γήινο στόχο
για νάστε έτοιμοι αύριο
όντας θα τ’ανεβάσουμε μάτα τα ρολά.
Εσύ με την πελώρια θωριά
και τ’ άφραχτο περβόλι
εσύ με τα πολλά ματωμένα σημάδια
και την αέναη πορεία
εσύ με την απροσκύνητη
κι αγκέμιαστη σκέψη
εσύ με την καρδιά μικρού παιδιού
και την ψυχή Προμηθέα
εσύ εράνων πλάστη
και αγωγιάτη του κάλλους
εσύ που καταβολάδα είν’ οι σπορές σου
με τους πολύφορους καρπούς
εσύ σημείο αναφοράς, ζυγίσματος
και μόνιμης σκυτάλης
εσύ που το ¨ακόμα¨ του Αναγνωστάκη ,
όπου δε χώρεσε στους ¨Παλιούς δρόμους¨
και που σ’ αυτό ακουμπάνε οι ποιητές των αιώνων ,
το βίωσες και το πρόβαλες σύγκορμα κι ολόζωα
εσύ ο 18 αιώνων έφηβος αδερφέ μου
χωρνάς ακέριος μοναχά
μες των Λαών τη μια και οικουμενική αγκαλιά .
Γι αυτό σύντροφε διαλεχτέ
και των ξύπνιων όνειρων συνταξιδιώτη
εμείς οι δίκια εξεγερμένοι
δε σε βάνουμε κάτω από το χώμα
όπου κουμάντο κάνουνε οι μεταφυσικές
οι φόβοι και οι δοξασίες [ 4 ]
αλλά σ’ ακουμπάμε μπροστάρη
στης κάρας τους ανθόκαμπους
εκεί που διαφεντεύουνε μονάχα
οι άσβηστες θύμησες , τα αέναα τραγούδια
και τα σαρκωμένα οράματα
εκεί που της συμπαντικής αρμονίας
έγινε τ’αναγνωστήριο της ανατομίας της .
Καλά σου σεργιάνια μαθές
στα λιβάδια και τις κοιλάδες
της πανανθρώπινης διαχρονικής Μνήμης
και καλό αντάμωμα
στης Γης τα σταυροδρόμια
όπου οι Λαοί της οικουμένης
παλεύοντας, ματώνοντας και τραγουδώντας
καρτεράνε με λαχτάρα
την τελευταία παγκόσμια Επανάσταση
που το πρώτο της χρέος θάναι
να πείσει τις πλειοψηφίες .
Ωρα καλή σου Γητευτή των ψυχών
ώρα σου καλή αθάνατε ερωτικέ συνοδοιπόρε
ώρα καλή σου Καλλιεργητή των ανθρώπων όλης της Γης
εσύ που τον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΟΝΟ που ασταμάτητα βίωνες
τον μετάλλαζες σε ΜΥΧΙΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΑΝΤΑΜΑ ΚΑΙΕΙ ΚΑΙ ΛΑΜΠΕΙ
εσύ που έπεισες πως ο Επαναστάτης κι ο εξεγέρτης Δημιουργός
είναι ο π ο λ ύ π λ ε υ ρ α ε ρ ω τ ι κ ό ς Α θ ρ ω π ο ς
που σαρκώνει τον αέναα ζητούμενο Ε Ρ Ω Τ Ι Κ Ο
που μονάχα αυτός μ α τ ώ ν ε ι κ α ι π ε θ α ί ν ε ι
για την Α ρ μ ο ν ι κ ή Δ ι κ α ι ο σ ύ ν η
κ α ι τ ο Π α ν α θ ρ ώ π ι ν α Ε β ε ρ γ ε τ ι κ ό
τ ο Μ έ γ α Α μ ο ι β α ί ο Σ’ Α γ α π ώ !
Και επειδή με τα ερανά σου
διάγραψες δικαιωματικά τ ο τ ί π ο τ α
γι αυτό και είσαι ένας απ’ τους λίγους
που προσπερνώντας για πάντα το Θάνατο
ολύμπια και δίκια του κραβγάζεις στεντόρεια :
Γραμμένο σ’ έχω μωρέ Θάνατε
Πατόκορφα γραμμένο
Αφού ο Μέγας ο Μυαλός
Βαθιά καλά κατάλαβε
Πως της αθάνατης Ζωής
Είσαι η κοπριά της ! [ 5 ]
Γι αυτό να μη με περιμένεις
Τι τ’ άσπρο βιος μου εγώ
Πρόκανα και το φόρτωσα
Στου Φαέθοντα το δίφρο
Στης συλλοής τους κόρφους
Και στις καρδιές της οικουμένης
Να σου μείνει ωρέ βαρκάρη
Α δ ε ι ο τ ο κ ο υ φ ά ρ ι μ ο υ !
Και τέλος μάτα δικαιωματικά και οραματικά
Σαν ο τελευταίος ερωτικός Επαναστάτης
Ετούτο το Μανιφέστο βροντοκηρύχνεις
Σ΄όλους τους Κομουνιστές της Γης :
Που χάθηκες Κομουνιστή
Μπροστάρη του αιώνα
Πως βάλτωσες μες τ΄ ανοιχτά
Και με πυξίδα και πανιά ;
Οι Κίρκες οι πολύμορφες
Σ ΄ εκμαύλισαν Επαναστάτη
Κ ΄οι σταυρωτήδες των Λαών
Κατασπαράξαν τ ΄ όνειρο .
Κρατήσου απ΄ τις Ιδέες σου Κομουνιστή
Για να μπορείς να νείρεσαι
Τ ι τ ΄ ό ρ α μ α π ο υ γ έ ν ν η σ ε ς
Δ ε θ α ν τ ο σ β ή σ ε ι ο Χ ρ ό ν ο ς
Δ έ σ ε σ τ ΄ Α θ ρ ώ π ο υ τ η ν Κ Α Ρ Δ Ι Α
Ν α μ α τ α γ έ ν ε ι ς Φ ά ρ ο ς ! . . .
Ν ί κ ο ς Ρ ί γ γ α ς
Αθήνα 3/9/2021
Έφη
Της δικαιοσύνης, Ήλιε νοητέ, Μίκη μας….
Αυτή την ημέρα του φευγιού του Μίκη μας, την φοβόμουν πολλά χρόνια και τρόμαζα στη σκέψη. Κι όμως, όπως πάντα δυνατός και μάχιμος, νικητής έφυγε. Όχι μόνο πλήρης ημερών αλλά και πλήρης εμπειριών, χειροκροτημάτων, αποδοχής, αγάπης, αγώνων για τα πιστεύω του, έμπνευσης αλλά και αυτής της παιδικότητας που η ωριμότητα των παθών του δεν την έκλεψε, αφού και στις πιο δύσκολες στιγμές ο φόβος ξεγελιόταν με το χιούμορ και την αυτόφωτη ψυχή του. Εύχομαι να τον ζεσταίνει τώρα της δικαιοσυ΄νης ο ήλιος ο νοητός και να μας αντανακλά τις ακτίνες του μέσα από τις μουσικές του που από παιδιά, πριν ακόμα μάθουμε να μιλάμε, μας συγκινούσαν. Αυτό ήταν που τον έκανε μοναδικό στα παιδιά και στους μεγάλους, είτε καταλάβαιναν το περιεχόμενο του έργου του, είτε όχι. Και αυτό τον κάνει αθάνατο και μύθο πριν ακόμα ταξιδέψει… Καλό ταξίδι Μίκη… Ήσουν και θα είσαι ο αγαπημένος μου όχι μόνο μουσικός αλλά και Άνθρωπος… Κουράγιο στην οικογένειά του και στους φίλους του….
Jadwiga Maria Bresch
Αθάνατος!
Ευχαριστώ για τη μουσική!
Ευχαριστώ για τα λόγια!
Ευχριστώ για τις σκέψεις!
Ευχαριστώ για όλα!
Αθάνατος!
Με αγάπη
Jadwiga Maria Bresch
12 Οκτωβρίου 2021
Αντώνης Καρακούσης
Ο Μίκης της Ελλάδας και της αιωνιότητας
Συμπληρώθηκε ένας μήνας από την ημέρα που ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή και βύθισε την Ελλάδα στο βαθύ, στο δυσβάσταχτο πένθος. Ο Μύθος, ο αρχάγγελος της Ρωμιοσύνης δεν είναι πια εδώ. Χάθηκε και μαζί του χάθηκε ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού! Χωρίς τον Μίκη όλα θα ήταν διαφορετικά στην Ελλάδα. Ο Μίκης και το έργο του φλέγονταν από τα μεγάλα ιδανικά!
Με τη μουσική του και τα βασανιστήρια που πέρασε μας μίλησε για την επανάσταση, για την αλλαγή, για την άρνηση στην υποταγή και άλλο τόσο μας τραγούδησε τη μεγάλη του ερωμένη, την Ελλάδα, τονίζοντάς μας πως το ιδανικό του πατριωτισμού είναι πολύ υψηλό. Ο Μίκης δεν τραγούδησε την οποιαδήποτε Ελλάδα. Τραγούδησε την Ελλάδα τη δική του… την Ελλάδα της καρδιάς του και των ονείρων του, την Ελλάδα της πολιτιστικής αναγέννησης…
Δεν έκανε όμως μόνο αυτό. Μας δίδαξε να μη γονατίζουμε, να μη φοβόμαστε! Και μας ξεκαθάρισε ότι δεν μπορούμε να ασχολούμαστε μόνο με τη δουλειά μας και με το σπιτάκι μας… Ο Μίκης μας ώθησε, εν ολίγοις, στον ηρωισμό και στην ανάληψη ευθύνης. Μα εξίσου μας μύησε στην άκρατη ευαισθησία του και τη λυρική του φλέβα. Και όλα αυτά τα έκανε μέσω του έργου του, μέσω των βιβλίων του, μέσω του δημόσιου λόγου του.
Ο πρωτεργάτης Μίκης
Ο Μίκης της μελωδίας, της ειρήνης, ο Μίκης ο επικός μα και ο ρομαντικός, αυτός ο Μίκης ήταν ο ήρωάς μας και ο πατέρας μας και ο άνθρωπος που μας ενέπνευσε με αρκετές πράξεις του. Ήταν ο Μίκης που απέδειξε πως αγαπούσε το λαό γιατί του προσέφερε – με τις ανυπέρβλητες μελωδίες του – την καλύτερη ποίηση, την καλύτερη και πιο διαχρονική τέχνη. «Έφερε την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του», έγραψε γι’ αυτόν ο Γιάννης Ρίτσος. Πήγε την ποίηση και στο τελευταίο ελληνικό χωριό.
Ο Μίκης και η μουσική του θα ζει πάντα μέσα από τα υπέρλαμπρα έργα, όπως είναι το ορατόριο Άξιον Εστί, το πνευματικό Εμβατήριο, το Κάντο χενεράλ, η λυρική τραγωδία Αντιγόνη και Ηλέκτρα, το Μπαλέτο Ζορμπάς, ο Επιτάφιος, η Ρωμιοσύνη, το τραγούδι του νεκρού Αδελφού, οι γειτονιές του κόσμου, για να περιοριστούμε σε μερικές μόνο μεγάλες δημιουργίες του.
Ήταν άλλωστε ο πρωτεργάτης για να ακολουθήσουν μετά και άλλοι, όπως ο πολύ πρόωρα χαμένος μα και αθάνατος μουσικά Μάνος Λοίζος. Ο Μίκης όμως – όπως κάθε πολύ μεγάλος καλλιτέχνης – διέθετε το προσωπικό του ύφος και το ύφος του αυτό είναι η κλασική μουσική της Ελλάδας, χωρίς καμία υπερβολή. Ο Μίκης μας άφησε ένα μεγάλο ανεξάντλητο θησαυρό και είναι δίκαιο να θεωρείται ο Εθνικός Συνθέτης της Ελλάδας, με την έννοια ότι τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη με τρόπο που κανείς ποτέ δεν κατάφερε.
Ο Μίκης κράτησε – όπως είπώθηκε – με το ένα χέρι τις νότες του και με το άλλο το τουφέκι, σε μια εποχή που ο κόσμος φλεγόταν από μεγάλα ιδανικά! Και έγινε ο τραγουδιστής, ο συνθέτης της οικουμένης. Το ατιθάσευτο πνεύμα της ζωής και της ατσάλινης θέλησης! Η καρδιά με την οποία χτυπούσε η Γη… Με το τραγούδι του ήταν δίπλα σε έναν λαό που αγάπησε, δίπλα στον ελληνικό λαό, αντλώντας καθημερινά έμπνευση από τα μεγάλα και αιματηρά γεγονότα που σημάδεψαν το κορμί της χώρας μα και όλον τον κόσμο…
Γέννημα της εποχής του
Ο Μίκης ήταν γέννημα της εποχής του μα ταυτόχρονα και πνεύμα οικουμενικό και αθάνατο! Και αυτό θα αποδειχθεί μέσα στον χρόνο, όταν το έργο του θα παίζεται και θα ξαναπαίζεται για να χαϊδέψει τις ψυχές, τις καρδιές και τις ανθρώπινες ελπίδες. Γύρισε τον κόσμο με τη μουσική του και λατρεύτηκε. Και όσο και αν δεν υπάρχει πια, η μουσική του θα συνεχίσει να γυρίζει, να περπατά αγέρωχα τον κόσμο…
Ο Μίκης τραγουδήθηκε παντού! Στις διαδηλώσεις, στις ταβέρνες, στα γιαπιά, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις εκδρομές, στις συντροφιές. Μα παίχτηκε και θα παίζεται και στα μεγαλύτερα μέγαρα και θέατρα του κόσμου. Με τη μουσική του μίλησε για όλα τα όμορφα αυτού του κόσμου: Για τα μεγάλα οράματα, για τους απλούς ανθρώπους και για την ιστορία, για την ομορφιά της Ελλάδας, για την Κρήτη τη γαλάζια και ξανθιά, για το Αύριο, για μια άλλη ζωή επί Γης, για μια ζωή όπου ‘‘θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση”…
Και για να τα πετύχει όσα λέμε, ήταν πάντα σε ένα γραφείο και έγραφε. Και ήταν και στους δρόμους! Ήταν πάντα άγρυπνος και έτοιμος για δράση και πολιτισμό. Ο “Ψηλός” έλαμπε με την όμορφή του παρουσία και με το δίμετρο κορμί του. Τώρα κοιμάται στην Κρήτη, στον Γαλατά και εμείς ζούμε πια σε έναν κόσμο χωρίς αυτόν.
Κοιμήσου ήσυχα και γαλήνια δέντρο της Λευτεριάς, δέντρο της ζωής, δέντρο και στήριγμα της αθάνατης Ελλάδας. Κοιμήσου και ξεκουράσου αφού έδωσες όλη τη ζωή σου και ομόρφυνες τη ζωή μας. Κοιμήσου και άσε την αιωνιότητα να σε αγκαλιάσει όπως σου αξίζει και να σε κάνει Αθάνατο…
Δες ακόμα:
Σελίδα συλλυπητηρίων 5