Το Σεπτέμβρη του 1992, με αφορμή την αποδοχή υποψηφιότητας για το ευρωπαϊκό διαγωνισμό ταινιών FELIX ’92 μιας ταινίας κάτω από το κρατικό όνομα «Μακεδονία», ο Μίκης Θεοδωράκης υπό την ιδιότητά του ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αποστέλλει επιστολή στο Πρόεδρο της Ακαδημίας Γερμανό σκηνοθέτη Wim Wenders και του ανακοινώνει την παραίτησή του από την Ακαδημία στην περίπτωση που δεν ανακαλέσει τη σχετική απόφαση.
Στην επιστολή του ο Μ.Θ. μεταξύ των άλλων αναφέρει: «…Οι λόγοι που εκθέτω, δεν έχουν σχέση ούτε με πολιτικές σκοπιμότητες ούτε με εθνικιστικές προκαταλήψεις κι ακόμα περισσότερο με οποιουδήποτε τύπου περιφρόνηση προς οποιονδήποτε λαό ή μειονότητα. Πενήντα χρόνια αγώνων για την ελευθερία και την ισότητα όλων των ανθρώπων, όλων των λαών είναι αρκετά, υποθέτω, για να μην κατηγορηθώ τώρα, ότι εκφράζω απόψεις, που θίγουν έστω και κατά μία κεραία κυριαρχικά δικαιώματα άλλων λαών – όπως εν προκειμένω των Σκοπιανών. Τυχαίνει, αγαπητέ κ. Βέντερς, να έχω εισηγηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο της 6ης Νοεμβρίου 1991 να μην αναγνωρισθεί το κράτος των Σκοπιών, εφ’ όσον υπάρχει στο όνομά του η λέξη “Μακεδονία”, εφ’ όσον δηλαδή επιμένουν να καπηλεύονται κάτι που δεν τους ανήκει. Σ’ αυτή μου την πρόταση, για την οποία αισθάνομαι περήφανος, με οδήγησε πέρα από την αγάπη προς την πατρίδα μου, η ιδιότητα του πνευματικού ανθρώπου και η προσήλωσή μου στα ανθρώπινα ιδεώδη….»
Παράλληλα ο Μίκης Θεοδωράκης παρεμβαίνει για το Μακεδονικό με άρθρα του στις Ευρωπαϊκές εφημερίδες, Le Monde Γαλλία, Der Spiegel Γερμανία. Στο Spiegel θέτει και το ζήτημα της ηγεμονίας της Γερμανίας στην Ευρώπη και των Ελληνογερμανικών σχέσεων, -προφητικά για το τι θα συνέβαινε μετά από χρόνια-. «…-Υπάρχει μια σειρά δυσάρεστων εξελίξεων, που κατά τη γνώμη μου δημιουργούν δικαιολογημένες ανησυχίες. Ιδιαίτερα σε χώρες όπως η δική μου και σε ανθρώπους της ηλικίας μου, που γνωρίσαμε τη γερμανική κατοχή. Και δεν είναι μόνο τα συνεχώς αυξανόμενα φαινόμενα νεοναζισμού σε συνδυασμό με την αποδοχή τους από μεγάλα τμήματα του γερμανικού λαού. Είναι ακόμα και η πολιτική “μεγάλης δύναμης” που εδώ και μερικά χρόνια εφαρμόζει η γερμανική κυβέρνηση, επιδιώκοντας πέρα απ’τη δεδομένη (και εν πολλοίς δικαιολογημένη) οικονομική επιρροή, να δημιουργεί “ζώνες” διπλωματικής επιρροής, κυρίως στην Κεντρική Ευρώπη και στα Σκανδιναβικά κράτη. Τι της χρειάζονται; Αφού η Γερμανία είναι μέλος της Ευρώπης, δεν της φτάνει η Ευρωπαϊκή, ας πούμε, διπλωματική επιρροή; Το ότι η Γερμανία συμπεριφέρεται μέσα στα πλαίσια της Ευρώπης σαν κράτος εν κράτει, είναι δηλωτικό για την ύπαρξη μιας νοοτροπίας-ιδεολογίας ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ με βλέψεις, που ξεπερνούν τα καλώς νοούμενα “εθνικά συμφέροντα”. Αυτή η νέα γερμανική πολιτική, που επιτάθηκε μετά την ένωση των δύο τμημάτων της, πολιτική επεκτατική (πρώτα οικονομική και τώρα διπλωματική), πού θα σταματήσει; Ήδη τα αποτελέσματά της στην πρώην Γιουγκοσλαβία είναι τραγικά…»
Απόσπασμα από το βιβλίο “Πετρίδης Παύλος, Ο πολιτικός Θεοδωράκης 1940-1996, Εκδ. Προσκήνιο, 1997” σελ: 393-394