Το 1981, ο Γιάσερ Αραφάτ επισκέπτεται την Ελλάδα, ως ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Κατά την παραμονή του στην Ελλάδα, συναντάται με τον τότε βουλευτή (με το ΚΚΕ) Μίκη Θεοδωράκη και του υπενθυμίζει την παραγγελία να συνθέσει έναν ύμνο για την ΟΑΠ, ο οποίος θα προταθεί να αποτελέσει τον επίσημο ύμνο του Παλαιστινιακού Κράτους, όταν επιτευχθεί η επίσημη ίδρυσή του! Στις αρχές του επόμενου έτους (1982). O Μίκης Θεοδωράκης αποδέχεται την πρόσκληση του Γιάσερ Αραφάτ και επισκέπτεται την Βηρυτό, ως καλεσμένος του Υπουργού Πολιτισμού του Λιβάνου και της ΟΑΠ, για να παρουσιάσει το έργο του!
Στην Βουλή των Παλαιστινίων στη Βηρυτό, η ηγεσία της ΟΑΠ και οι Παλαιστίνιοι βουλευτές άκουσαν τη μουσική από μαγνητόφωνο και άπαντες την επικύρωσαν ως τον εθνικό τους ύμνο και του έδωσαν τίτλο «Πορεία προς την Ιερουσαλήμ».
Ο Εθνικός Ύμνος της Παλαιστίνης – Palestine National Anthem by Mikis Theodorakis
Ο Θεοδωράκης μιλάει για το γεγονός της σύνθεσης του εθνικού ύμνου των Παλαιστινίων, για το Παλαιστινιακό και τη σχέση του με το Ισραήλ και την Παλαιστίνη σε συνέντευξή του (τμήμα) στο Γιώργο Λογοθέτη στην Σουηδική Τηλεόραση. Εδώ:>
Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΣΤΗ ΒΗΡΥΤΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΝΑ ΞΑΝΑΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗ ΒΗΡΥΤΟ!
Το Αύγουστο τη ιδίας χρονιάς (1982) συνέβη κάτι φρικιαστικό. Τα ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στο Λίβανο και μπήκαν στη Βηρυτό. Το απόγευμα της 16ης Σεπτεμβρίου, παραστρατιωτικές οργανώσεις, υπό την ανοχή του ισραηλινού στρατού, επιδόθηκαν σε θηριωδίες κατακρεουργώντας αμάχους στα προσφυγικά στρατόπεδα Παλαιστίνιων και Λιβανέζων στις γειτονιές Σάμπρα και Σατίλα. Τα στρατόπεδα των προσφύγων είχαν αποκλειστεί από τις ισραηλινές δυνάμεις. Οι εισβολείς ανάγκασαν τους αμάχους να βγουν από τα σπίτια τους ή εισέβαλλαν σε αυτά και τους έσφαξαν. Η σφαγή, οι βιασμοί και οι επιθέσεις διήρκεσαν δύο 24ωρα. Τα θύματα από τη σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα έφτασαν τις 3,5 χιλιάδες.
Τότε ήταν που κλήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης από τον Γιάσερ Αραφάτ – γράφει το theodorakism.blogspot- να παρευρεθεί στην Βηρυτό με σκοπό να μεταδώσει από την καρδιά του Μετώπου μηνύματα υποστήριξης στον αγώνα των Παλαιστινίων, εμψυχώνοντας τους Παλαιστινίους, Λιβανέζους και Σύριους. Το μήνυμα μετέφερε στον Μίκη ο Γραμματέας του ΚΚ Ελλάδας, Χαρίλαος Φλωράκης και ο Μίκης Θεοδωράκης, συνοδευόμενος από τον τότε δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη, Γιώργο Δελαστίκ, μετέβη εσπευσμένα στη Δαμασκό της Συρίας, όπου από εκεί μυστικά θα επισκεπτόταν την Βηρυτό.
Την πρώτη ημέρα, κατέστη αδύνατο να μεταβούν στην Βηρυτό ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Γιώργος Δελαστίκ και στα μισά της διαδρομής επέστρεψαν στην Δαμασκό. Τότε ήταν, που κορυφαίος αξιωματούχος του PLO, δεύτερος τη τάξει μετά τον Αραφάτ, παρουσίασε τον Μίκη Θεοδωράκη σε ένα κατάμεστο θέατρο με μέλη της Οργάνωσης. Εκεί, τον προλόγησε με τον εξής τρόπο: “Μαζί μας είναι και ο συνθέτης του ύμνου μας, Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος θα βρεθεί στις γραμμές των αγωνιστών μας! Με τον Μίκη Θεοδωράκη, στη Βηρυτό δεν στέλνουμε έναν άνδρα, στέλνουμε ένα Σύνταγμα!”.
Στη συνέχεια, και ενώ καταστρωνόταν σχέδιο μετάβασης των αγωνιστών στη Βηρυτό, με τις μάχες να αναζωπυρώνονται και τις ισραηλινές βόμβες να έχουν σαρώσει την πόλη, μέλη του ΚΚ Λιβάνου, μετά από προτροπή και του Χαρίλαου Φλωράκη, μεσολαβούν και αποσύρουν τους Θεοδωράκη και Δελαστίκ με το …ζόρι από τον Λίβανο, όπου είχαν σχεδόν αποκλειστεί!
Ο Γιώργος Δελαστίκ, θυμάται από εκείνες τις συγκλονιστικές ημέρες:
«Προσπαθήσαμε να περάσουμε από την Δαμασκό στον Λίβανο. Η κατάσταση βέβαια άλλαζε συνεχώς λόγω του πολέμου. Η πρώτη προσπάθεια έγινε μέσω Περσέπολις του Λιβάνου, αλλά δεν απέδωσε. Έπειτα, μας είπαν πως με συνοδεία Παλαιστινίων, θα περάσουμε στην Τρίπολη του Λιβάνου, από τον Βορρά. Μαζί μας είχαμε και έναν Παλαιστίνιο που μιλούσε και …άνοιγαν οι πόρτες. Φτάνοντας στην Τρίπολη, μας είπαν πως ο μόνος τρόπος να φτάσουμε στη Βηρυτό, είναι με …ταξί, περνώντας μέσα από τις εχθρικές γραμμές! Ο Μίκης ήθελε να το κάνουμε. Ήθελε να προσπαθήσουμε να περάσουμε στο Μέτωπο της Βηρυτού με ταξί! Εγώ αμέσως προσπάθησα να μεταπείσω τον Μίκη, διότι δεν είναι δυνατόν να το επιχειρήσουμε αυτό. Ταυτόχρονα, προσπαθούσαν και οι Λιβανέζοι συνοδοί μας, μέλη του ΚΚ Λιβάνου, να μεταπείσουν τον Μίκη! Ευτυχώς, τα καταφέραμε, αλλά έπειτα συνειδητοποιήσαμε πως δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στην Δαμασκό από τον δρόμο που ήρθαμε. Έτσι, αποφασίστηκε να περάσουμε από το όρος Λίβανος, μέσα από γραμμές …φαλαγγιτών (σ.σ.: Δεξιοί Λιβανέζοι, συνεργάτες των Ισραηλινών), για να μεταβούμε σε μία πόλη, ονόματι Σάαντ Ναέλ! Ο οδηγός μας βέβαια μας διαβεβαίωσε πως οι φαλαγγίτες γενικά, δεν χτυπούσαν στο …ψαχνό, αλλά ο κίνδυνος ελλόχευε συνεχώς! Στον δρόμο για την Σάαντ Ναέλ μάλιστα, μας σταμάτησαν κάποιοι, αλλά αποδείχθηκε τυπικός έλεγχος! Ευτυχώς, καταφέραμε και περάσαμε αναίμακτα!
Τελικά, επιστρέψαμε στην Δαμασκό και έπειτα από εκεί βρεθήκαμε έπειτα σε ένα συνέδριο στην Κύπρο, όπου ο Μίκης κατέθεσε τα όσα είδαμε και ζήσαμε.
Από την αρχή, θυμάμαι καλά την αδημονία του Μίκη για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας. Την αποστολή, να μπούμε στη Βηρυτό και να εκπέμψει ο Μίκης μηνύματα συμπαράστασης προς τους Λιβανέζους πατριώτες και να βοηθήσει να προκληθεί μία παγκόσμια συγκίνηση για το γεγονός. Το να βρεθεί ένας αγωνιστής όπως τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον ήξερε όλος ο κόσμος, απειλούμενος στο πλευρό των Παλαιστινίων, Λιβανέζων και Σύριων αγωνιστών, ήταν -πιστεύω- κάτι πολύ σημαντικό!»
ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
Το έτος 1994 όταν υπογράφτηκε στο Όσλο η συμφωνία μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων από τους Πέρες και Αραφάτ παρουσιάστηκε η πλευρά των Ισραηλινών με το Μαουτχάουζεν (που στο μεταξύ έχει γίνει “εθνικό τραγούδι” του Ισραήλ) και από την πλευρά των Παλαιστινίων ο Ύμνος για την Παλαιστίνη που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Την ίδια χρονιά (1994), απονεμήθηκε το νόμπελ Ειρήνης στους Αραφάτ, Πέρες και Ράμπιν, για το ρόλο τους στις ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους.
Το 2005 στο Διεθνές Συνέδριο «Μίκης Θεοδωράκης» στα Χανιά είχαμε καλέσει το Παλαιστίνιο Συγγραφέα Rashad Abushawar, να μιλήσει για το Μίκη Θεοδωράκη. Ήρθε και μίλησε με τα πιο θερμά λόγια για την συμβολή του στην ανάδειξη του Παλαιστινιακού και για την επίτευξη Ειρήνης στη Μέση Ανατολή:
«Ήρθα για να σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς των μουσικών, ποιητών, συγγραφέων και πολιτών της Παλαιστίνης που είναι υπερήφανοι γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο συνθέτης του εθνικού τους ύμνου και παράλληλα ένας σπουδαίος φίλος που στάθηκε στο πλευρό τους με τη γενναιότητα και τη δύναμη της προσωπικότητάς του. Της προσωπικότητας, ενός Κρητικού που η ψυχή του είναι γεμάτη από το κάλεσμα της ελευθερίας». (Ρασάντ Αμπουσαβάρ, 2005)