Ο Θεοδωράκης έφυγε. Σίγησε η φωνή του. Κάποιοι τυμβωρύχοι παραχαράσσουν τα λόγια του και χαίρονται για την απουσία του. Απολαμβάνουν την σιωπή του. Δεν έχουν τώρα κάποιον να τους ενοχλεί. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν πια φωνή. Βουβάθηκαν. Δεν τους πειράζει τίποτε απ’ ό,τι συμβαίνει στον έρημο τόπο και γι’ αυτό δεν αντιδρούν… Ούτε η αισθητική χυδαιότητα του τηλεοπτικού τοπίου, γιατί μέσω αυτού διαφημίζονται. Ούτε η πνευματική κατρακύλα της κοινωνίας, ούτε το χάλι της χώρας. Απολύτως τίποτα. Το δίπτυχο χρήμα- καριέρα εξουσιάζει απόλυτα την ζωή τους. Ας είναι καλά. Θα μου πείτε, τί περιμένεις; Δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη. Θα συμφωνήσω. Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι, άλλες αξίες. Όμως τις κουτοπονηριές τους δεν τις μπορώ. Ούτε τα ψεύτικα προοδευτιλίκια τους. Με την εποχή σου αναμετριέσαι, κι αν είναι ανάξια, την νικάς και προχωράς στο βάθος, για να ανακαλύψεις εκείνο που αξίζει, να το φέρεις στο φως και να το εκφράσεις με την τέχνη σου. Αυτό αφορά κάθε εποχή και κάθε καλό καλλιτέχνη.
Ο Θεοδωράκης υπήρξε παλληκάρι. Δεν ζύγιζε κέρδη και ζημίες. Έβγαινε μπροστά και τίναζε στον αέρα καριέρες, βολέματα και ήσυχη ζωή. Την άποψή του την εξέφραζε δυναμικά, με θάρρος και με τόλμη. Γι’ αυτό αρκετές φορές βρέθηκε απέναντι σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και σε κάθε εξουσία. Ήταν η περηφάνια του αυτό, αλλά και το δράμα του. Γιατί, εχθροί και φίλοι του επιτίθεντο με λύσσα να τον κατασπαράξουν. «Ανήκω στη γενιά των όρθιων, γι’ αυτό δεν με καταλαβαίνουν» είπε τελευταία. Πόσο δίκιο είχε. Η καινούργια εποχή συνήθισε τους οσφυοκάμπτες και τους γονατισμένους. Τους υποτελείς και τους προσκυνημένους. Ποιος λοιπόν να τον καταλάβει; Ο Θεοδωράκης υπήρξε αγνός αγωνιστής, μέγας καλλιτέχνης και φλογερός πατριώτης. Ακόμα και στις παρορμητικές του στιγμές, και στα λάθη του υπήρξε τίμιος και ειλικρινής. Ο τελευταίος των τελευταίων μεγάλων Ελλήνων.
Ευτυχώς η μουσική του δεν σίγησε, ούτε πρόκειται να σιγήσει. Θα ηχεί σαν πασχαλινή καμπάνα και θα συνεγείρει τα καθαρά συναισθήματα και τις ψυχές των ανθρώπων. Εκείνοι που απέκτησαν μια βιωματική σχέση με την μουσική του, θα τη λατρεύουν μέχρι το τέλος. Οι άλλοι, οι νεότεροι, οι πιο ξεχωριστοί, θα την ανακαλύπτουν αδιάκοπα και θα τη μεταφέρουν στο μέλλον, στις νεότερες γενιές. Έτσι γίνεται πάντα. Τα έργα των μεγάλων δημιουργών γίνονται δυνατοί φάροι και προσανατολίζουν τη ζωή και τον κόσμο.
Από το δοκίμιο: ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΤΛΟΣ, ΣΚΗΝΕΣ και ΕΙΚΟΝΕΣ μιας ΕΠΟΧΗΣ, Εκδ. Παπαγρηγορίου Νάκας