Συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη σε περιοδικό του Ισραήλ 17.08.2015
- Πώς θα περιγράφατε το μουσικό σας έργο; Μου φαίνεται ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από όμορφη μουσική, αλλά πολλές φορές περιέχει ρήσεις για τις ανθρώπινες ζωές, την κοινωνία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μ.Θ. Όλα τα αξιόλογα μουσικά έργα εκφράζουν τις δυνατότητες και τη δύναμη του συνθέτη στη διαχείριση του έργου του. Δηλαδή στην πηγαία και δυνατή έμπνευση, στη δύναμη της φαντασίας και στην αρτιότητα της τεχνικής. Όπως σε όλα τα έργα Τέχνης, υπάρχει ένα ιδεατό «Ωραίο» και ένας επίσης ιδεατός βαθμός συγκίνησης που καθορίζουν την αξία του μουσικού έργου. Όλα αυτά τα στοιχεία καθορίζουν την ποιότητα του μουσικού έργου και τελικά την αξιολόγησή του.
Έκανα αυτή την εισαγωγή, για να σας πω ότι σε όλα τα έργα Τέχνης υπάρχουν ενιαίοι κανόνες. Φυσικά συνυπάρχουν και διαφορές από εποχή σε εποχή, από Λαό σε Λαό και από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη.
Με ρωτάτε, πώς θα περιέγραφα το μουσικό μου έργο. Με βάση αυτά που προανέφερα, πιστεύω ότι ως συνθέτης προσπάθησα να συνενώσω δύο βασικά στοιχεία: την Ελληνικότητα με την Ευρωπαϊκή μουσική κληρονομιά (κυρίως στη συμφωνική μου μουσική) από τη μια μεριά. Κι από την άλλη την εποχή μου, δηλαδή τις ιδέες μου, τον Λαό μου, τα πάθη της εποχής μου δηλαδή τα πάθη όλων των Λαών της γης και την πίστη μου ως Πολίτη στην Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Ίσως αυτή η πλευρά του μαχόμενου Πολίτη και των σκληρών του αγώνων ενάντια σε κάθε είδους εξουσία που οδηγεί παντού και πάντοτε στην βαρβαρότητα, αυτή η πλευρά του «είναι» μου (ας την ονομάσουμε ιδεολογική) να επηρέασε βαθειά τη μουσική μου. Αυτό δεν το αρνούμαι. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι είμαι περήφανος γι’ αυτό.
- Πώς θα περιγράφατε τη σχέση σας με τον ανθρώπινο πόνο, γενικά (“z”) και τον εβραϊκό λαό, όπως εκφράζεται στο έργο σας “Mauthausen”;
Μ.Θ. Ανήκω σε μια χώρα και έναν Λαό θύμα των ξένων εξουσιών της Ευρώπης και της Αμερικής. Μετά την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους Οθωμανούς και πριν προλάβουμε να αναπνεύσουμε ελεύθεροι, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι μας επιβάλανε τους Βαυαρούς.
Ακολούθησε η Βασιλεία των Δανών Γλύξμπουργκ. Η επανάσταση του 1912 που έφερε τον πρώτο και τελευταίο εθνικό ηγέτη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, είχε ως αποτέλεσμα να ελευθερωθούν τα υπόλοιπα οκτώ δέκατα της χώρας που ήσαν ακόμα κάτω από την σκλαβιά των Τούρκων. Όμως οι «Μεγάλοι» δεν μας άφησαν. Άγγλοι και Γάλλοι βοήθησαν τους Τούρκους να σφάξουν και να ρίξουν στη θάλασσα τρία εκατομμύρια Έλληνες που ζούσαν στις δυτικές ακτές της Τουρκίας εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Στα 1940 μας επετέθησαν οι Ιταλοί φασίστες του Μουσολίνι από την Αλβανία που είχαν ήδη κατακτήσει. Αυτούς τους νικήσαμε στρατιωτικά και τότε ο Χίτλερ, για να βοηθήσει τον Μουσολίνι, εισέβαλε με την Βέρμαχτ και τα SS και κατέλαβε αρχικά την ηπειρωτική Ελλάδα και μετά την Κρήτη. Από το 1941 ως το 1944 οι Γερμανοί καταστρέψανε τη χώρα και σκότωσαν ένα εκατομμύριο Έλληνες και ανάμεσά τους πενήντα χιλιάδες Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Εμείς οργανωθήκαμε στο Εθνικό Αντιστασιακό Μέτωπο (ΕΑΜ). Δημιουργήσαμε τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ), που είχε συνολικά εκατό χιλιάδες παρτιζάνους στα βουνά και στην Αθήνα. Τους πολεμήσαμε νύχτα και μέρα και τους αναγκάσαμε να έχουν 16 Μεραρχίες στην Ελλάδα, των οποίων η έλλειψη στο Ανατολικό Μέτωπο ήταν μεγάλη. Οι Γερμανοί έφυγαν τον Οκτώβρη του 1944 και τον Δεκέμβρη μάς ήρθαν οι Άγγλοι. Τους πολεμήσαμε κι αυτούς στην Αθήνα.
Είμαι πολύ περήφανος, γιατί πολέμησα κι εγώ τις 33 μέρες που κράτησε αυτός ο άνισος αγώνας. Γιατί εμείς είχαμε μόνο όπλα και λίγα μυδράλια, ενώ αυτοί είχαν αεροπλάνα και τανκς. Τέλος οι Εγγλέζοι νίκησαν και αμέσως σχημάτισαν 150 ομάδες από συνεργάτες των Γερμανών, που άρχισαν να καίνε χωριά ολόκληρα, να βασανίζουν και να σφάζουν τους απλούς παρτιζάνους και τις οικογένειές τους, ενώ οι κυβερνήσεις-μαριονέτες των Άγγλων μάς φυλάκιζαν και μας εκτελούσαν.
Δεκάδες χιλιάδες υπήρξαν τα θύματα. Όμως το χειρότερο ήταν ότι μας οδήγησαν να πάμε στα βουνά για να σωθούμε, με αποτέλεσμα να μπούμε στον χειρότερο από όλους τους πολέμους, στον Εμφύλιο. Εγώ πιάστηκα και εξορίστηκα στη νήσο Ικαρία. Γέμισαν τα νησιά και οι φυλακές με πάνω από 50 χιλιάδες κρατούμενους. Στη νήσο Μακρόνησο είχαν δημιουργήσει ένα ελληνικό Μαουτχάουζεν, όπου δεν μας καίγανε αλλά μας βασάνιζαν. Έζησα κι εγώ μέσα σε κείνη την κόλαση, που μου άφησε βαρειά τραύματα, τα οποία με ακολουθούν μέχρι σήμερα.
Σας ζητώ να με συγχωρήσετε για τη μακρηγορία μου. Όμως αυτό το κάνω για πρώτη φορά, για να σας ρωτήσω: Είναι ποτέ δυνατόν ένας Έλληνας που γνώρισε την κόλαση όπως οι περισσότεροι Έλληνες, να μην κατανοεί και να μη συγκινείται από το δράμα των Εβραίων; Και μάλιστα αυτών που υποφέρανε δέκα φορές περισσότερο από μας;
Όταν ήμουν μικρός, έζησα στα Γιάννενα, όπου υπήρχε μια σημαντική παροικία από Έλληνες-Εβραίους ή Εβραίους-Έλληνες. Ήταν οι καλλίτεροί μου φίλοι και δεν κατάλαβα ποτέ να έχουμε κάποια διαφορά. Στην Γερμανική κατοχή εκατοντάδες σπίτια είχαν κρυμμένους Εβραίους. Όπως σας είπα, τότε ήμουν παρτιζάνος και ένα από τα καθήκοντά μας ήταν η προφύλαξη αυτών των σπιτιών. Δίναμε μάχες κάθε φορά που η Γκεστάπο με τους Έλληνες προδότες ανακάλυπταν ένα τέτοιο σπίτι. Είχαμε πολλά θύματα. Αλλά δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να πήραν αυτοί την εβραϊκή οικογένεια που κρυβόταν στο συγκεκριμένο σπίτι. Αντίθετα τους παίρναμε εμείς και τους μεταφέραμε σε άλλα σπίτια. Επίσης όσοι Εβραίοι πήγαν στο βουνό, έζησαν μαζί με τους παρτιζάνους και γύρισαν ελεύθεροι στην Αθήνα. Παράδειγμα η οικογένεια του Μίνωα Μάτσα που δημιούργησε την μεγαλύτερη ελληνική Εταιρία παραγωγής Δίσκων και CD. Άλλωστε ο ΕΛΑΣ πρότεινε στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης να τους φιλοξενήσει στα βουνά, όμως ο Ραβίνος δεν πίστευε ότι οι Γερμανοί θα τους βάζανε στα τραίνα για το Άουσβιτς.
Νομίζω ότι σας είπα πάρα πολλά που ελπίζω να τα βρήτε ενδιαφέροντα εσείς και οι ακροατές σας. Κι επειδή φαντάζομαι ότι δεν θα έχετε πάρα πολύ χρόνο, προτιμώ να σταματήσω εδώ, γιατί θα ήθελα να μάθουν τα γεγονότα αυτά όσο το δυνατόν περισσότεροι στο Ισραήλ.
Θα κλείσω με μια άγνωστη σε σας ιστορία:
Στα 1977 έσπασα το εμπάργκο των Ευρωπαίων και ήρθα για συναυλίες στο Ισραήλ. Τι πάθος! Τι αγάπη! Τι ικανοποίηση και ενθουσιασμός! Στα Κιμπούτς στην Γαλιλαία ήμασταν υποχρεωμένοι να δίνουμε τρεις συναυλίες κάθε μέρα. Όταν τελειώσαμε, θυμάμαι ότι γευματίζαμε με τον Υπουργό Αλόν. Κάποια στιγμή, μου λέει δείχνοντάς μου τα βουνά του Λιβάνου: «Αύριο θα είσαι πίσω απ’ αυτά τα βουνά. Στη Βηρυτό. Θα ήθελα να συναντηθείς με τον Αραφάτ και να τους πεις εκ μέρους της κυβέρνησής μου ότι το μόνο που μας χωρίζει είναι ένα τραπέζι! Να συζητήσουμε ειρηνικά για τις διαφορές μας. Και πες του ακόμα ότι με τη βία κανείς δεν μπορεί να μας ρίξει στη θάλασσα να μας φάνε οι καρχαρίες».
Την άλλη μέρα ο Εκδότης μου στη Βηρυτό είχε κανονίσει να δώσω συνέντευξη τύπου για ένα βιβλίο μου που θα κυκλοφορούσε στα αραβικά. Στο μεταξύ κάποιο τραγούδι μου ήταν πρώτο σε πωλήσεις και είχα γίνει για τη νεολαία ένας δημοφιλής … σταρ! Κατεβαίνοντας τη σκάλα του ξενοδοχείου για να πάω στη συνέντευξη, είδα ότι το χωλ ήταν γεμάτο από κορίτσια και αγόρια που περίμεναν να πάρουν αυτόγραφα. Ενώ υπέγραφα, είδα με μεγάλη έκπληξη ότι τα περισσότερα παιδιά κλαίγανε! Σταμάτησα και ρώτησα στα γαλλικά (στον Λίβανο τότε μιλούσανε και γαλλικά) γιατί κλαίνε. Τότε μια κοπέλα μου λέει:
– Που πήγατε «εκεί»!
– Πού «εκεί»; Στο Ισραήλ;
– Ναι! Ναι! Ναι!, φώναζαν όλα τα παιδιά μαζί.
Όταν έφτασα στο εστιατόριο όπου θα δινόταν η συνέντευξη, το κλίμα ήταν βαρύ. Πολλοί ήταν δακρυσμένοι. Όταν ολοκληρώθηκε η συνέντευξη, σηκώθηκα όρθιος και τους ρώτησα:
– Μήπως κλαίτε κι εσείς γιατί πήγα στο Ισραήλ;
– Ναι! Ναι! Ναι!
– Τότε γιατί δεν με ρωτάτε, τι είδα στο Ισραήλ;
– Τι είδες;
– Είδα ανθρώπους ψηλούς και κοντούς, ξανθούς και μελαχρινούς, χοντρούς και λεπτούς, όπως όλοι σε όλες τις χώρες. Όπως βλέπω κι εσάς εδώ, στον Λίβανο. Είδα όμως και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Ξέρετε, στο Ισραήλ, μιλούν ελεύθερα. Έτσι διαπίστωσα ότι πάνω από τους μισούς θέλουν ειρήνη. Και σκέφτομαι ότι κάνετε λάθος να τους χτυπάτε μετωπικά. γιατί αυτό τους συσπειρώνει μ’ αυτούς που θέλουν πόλεμο. Εάν επιθυμείτε να γυρίσετε κάποτε στα σπίτια σας (είπα απευθυνόμενος στους Παλαιστίνιους), θα πρέπει να συζήσετε ειρηνικά μ’ αυτούς που θέλουν την ειρήνη.
Τότε πετάχτηκε ένας Άραβας και είπε:
– Έχει δίκιο ο Μίκης. Τα βάζουμε με το Ισραήλ και δεν βλέπουμε τα δικά μας χάλια. Αυτούς που είναι στην εξουσία και κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να μας ρωτήσουν.
Ακολούθησε ένα πανδαιμόνιο. Ξέχασαν το Ισραήλ και άρχισαν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους.
Την άλλη μέρα με πήγανε στο κρησφύγετο του Αραφάτ. Εκεί με περίμενε όλη η ηγεσία της P.L.O. στην οποία μετέφερα το μήνυμα του Αλόν.
Προηγουμένως ο Αραφάτ με πήγε σ’ ένα άλλο δωμάτιο και μου είπε:
– Την ώρα της συνέντευξης τύπου τέσσερις Παλαιστίνιοι ήταν εκεί αποφασισμένοι να σε σκοτώσουν. Όταν όμως σε άκουσαν να μιλάς για το Ισραήλ και την ειρήνη, άλλαξαν γνώμη και ήρθαν να με βρουν. Μου είπαν “Αυτός δεν είναι πράκτορας του Ισραήλ. Μας μίλησε για αγάπη και ειρήνη και έδειξε ότι πονάει για μας αλλά και για τους Ισραηλινούς που θέλουν ειλικρινά να ζήσουν ειρηνικά μαζί μας”. Τώρα είναι στο διπλανό δωμάτιο και σε περιμένουν για να σου ζητήσουν να τους συγχωρήσεις. Θέλεις να πάμε;
– Βεβαίως, του είπα.
Μόλις άνοιξε η πόρτα του δωματίου και μπήκαμε μέσα, έπεσαν και οι τέσσερις επάνω μου και κλαίγοντας μου φιλούσανε το χέρι.
– Είσαι καλός άνθρωπος κι εμείς παρά λίγο να σε σκοτώσουμε.
Τους αγκάλιασα κι εγώ και τους είπα:
– Είμαι Έλληνας και σαν Έλληνας έχω μεγάλο πόνο μέσα μου. Πόνο για κάθε Λαό και για κάθε άνθρωπο.
Τότε ο Αραφάτ μου είπε:
– Με το Μαουτχάουζεν ύμνησες τους Εβραίους. Έκανες καλά, γιατί είναι ένας πονεμένος Λαός. Όμως κι εμείς οι Παλαιστίνιοι ζούμε μέσα στον πόνο. Γι’ αυτό σε παρακαλώ, γράψε μια μουσική και για μας…
Συμπέρασμα: Γιατί σας τα είπα όλα αυτά; Για να σας αποδείξω, ότι αισθάνομαι ντροπή που με ανάγκασαν πολλές φορές να απολογηθώ για κάτι που δεν υπήρξα ποτέ! Ήμουν, είμαι και θα είμαι φίλος του Ισραήλ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνώ με την Κυβέρνηση του Ισραήλ. Υπάρχουν πολλές αποφάσεις και πράξεις που με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Όπως νομίζω, ότι βρίσκουν αντίθετους και πολλούς πολίτες της χώρας σας. Και γιατί να μην έχω το δικαίωμα να πω και σε σας αυτό που έλεγα και στους Παλαιστίνιους; Δηλαδή ότι η χρήση βίας οδηγεί παντού και πάντοτε σε αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο;
Όπως καταδικάζω τους ακραίους Παλαιστίνιους που δεν σας αναγνωρίζουν και θέλουν τον θάνατό σας, το ίδιο διαφωνώ και με τους ακραίους Ισραηλινούς που επιδιώκουν την εξαφάνιση των Παλαιστινίων. Ο πόλεμος επιτρέπεται μονάχα όταν υπερασπίζεις τον Λαό και την Πατρίδα σου. Και όχι μόνο επιτρέπεται αλλά και επιβάλλεται. Ο μόνος «καλός» πόλεμος είναι ο αντιστασιακός σε αντίθεση με τον κακό και απαράδεκτο πόλεμο: τον επιθετικό.
Όμως δεν είμαι μόνο φίλος του Ισραήλ αλλά και μεγάλος θαυμαστής του Εβραϊκού Λαού, που όπως κι εμείς οι Έλληνες, είναι στυλοβάτης του δυτικού πολιτισμού. Εσείς με τη Βίβλο, δηλαδή την ηθική κι εμείς με την Δημοκρατία και την Τέχνη, δημιουργήσαμε την υπόσταση του δυτικού ανθρώπου. Προσφέρατε πάρα πολλά, ιδιαίτερα στον σύγχρονο πολιτισμό. Εβραίοι είναι οι τρεις προσωπικότητες που άλλαξαν ριζικά την Ανθρωπότητα: Ο Χριστός, ο Μαρξ και ο Αϊνστάιν. Εκεί όμως που κυριαρχήσατε είναι ο τομέας της συμφωνικής μουσικής. Γεννήσαε έναν Μέντελσον και έναν Μάλερ και τους πιο μεγάλους μουσικούς ερμηνευτές.
Τι όμως συνέβη πραγματικά στις σχέσεις μου μαζί σας; Το μεγάλο εθνικό σας πρόβλημα. Δηλαδή οι σχέσεις σας με τους Παλαιστίνιους. Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, επισκέφθηκα πολλές φορές το Ισραήλ και απέκτησα πολλούς φίλους. Τόσο ως μουσικός όσο και ως ιδεαλιστής πολιτικός. Οι ιδέες μου για μια ειρηνική λύση και η απήχησή τους στη χώρα σας, σε μια εποχή που τις ίδιες ιδέες τις πίστευε τουλάχιστον το 50% του πληθυσμού, με έκαναν persona non grata για τους οπαδούς της βίας. Επί πλέον το ότι η μουσική μου ήταν αγαπητή στον Λαό σας, με έκανε πολύ επικίνδυνο. Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποίησαν το απόλυτο όπλο: τη συκοφαντία, για να με μεταβάλουν σε πρόσωπο μισητό για όλους τους Εβραίους, όχι μόνο μέσα στο Ισραήλ αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια.
Τώρα βρίσκομαι κοντά στο τέλος της ζωής μου και δεν έχω πια κανένα λόγο ή συμφέρον να υπερασπισθώ την αγάπη και τον θαυμασμό μου για τον Λαό σας. Αυτή η συνέντευξη ας θεωρηθεί σαν τελευταία για το θέμα αυτό. Τα υπόλοιπα, δηλαδή την αλήθεια, θα την θυμίζει για πολλά ακόμα χρόνια, ελπίζω, η Καντάτα του Μαουτχάουζεν, που όπως και όλη μου η Μουσική, γεννήθηκε από το αίμα της καρδιάς μου.
- Πρόσφατα, ανακάλυψα ότι γράψατε τραγούδια για παιδιά («τα παιδικά μου τραγούδια»). Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Θα ήθελα πολύ να ακούσω περισσότερα γι ‘αυτά.
Μ.Θ. Τα ονομάζω «Παιδικά τραγούδια», γιατί τα περισσότερα τα συνέθεσα όταν ήμουν παιδί (12-15 ετών). Και άλλα τα συνέθεσα λίγο πιο μεγάλος αλλά απευθύνονται σε παιδιά. Μπορείτε να τα ακούσετε, όπως και το σύνολο της μουσικής μου, στην προσωπική μου ιστοσελίδα (mikistheodorakis.gr)
- Προσωπικά γνωρίζω ότι έχετε πολλούς φίλους στο Ισραήλ. Αλλά τα τελευταία χρόνια φάνηκε ότι μερικά από τα λόγια σας για το Ισραήλ ελήφθησαν από πολλούς Ισραηλινούς ως έκφραση αντιπάθειας προς τον εβραϊκό λαό. Είναι δυνατόν η συμβολή σε αυτό να είναι το γεγονός ότι στην ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείτε την ίδια λέξη («εβραίοι») τόσο για τους «Εβραίους» όσο και για τους «Ισραηλινούς»; Είστε διατεθειμένος να διευκρινίσετε αυτό το σημείο;
Μ.Θ. Νομίζω ότι σας μίλησα πιο πριν γι’ αυτή την διαστρέβλωση της αλήθειας. Φυσικά προσέχω πάντοτε όταν μιλώ για το Ισραήλ να αποκαλώ τους κατοίκους του Ισραηλίτες. Αλλά νομίζω ότι η θρησκεία όλων είναι η Εβραϊκή. Σε τι κάνω λάθος;
- Μετά την είσοδο του κόμματος «Χρυσή Αυγή» στο ελληνικό κοινοβούλιο, γράψατε σκληρά για την κακή εικόνα που δημιουργήθηκε στον ελληνικό λαό σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, αναφέρατε τη συμβολή των Εβραίων, γενικά, στην ανθρώπινη κοινωνία. Μιλήσατε και για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι γι ‘αυτό;
Μ.Θ. Όχι.
- Ως Έλληνας, πώς βλέπετε την κατάσταση της χώρας σας σήμερα; Πριν από το δημοψήφισμα ζητήσατε από το λαό να ψηφίσει «Όχι». Είστε ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα;
Μ.Θ. Η μεγάλη κρίση στην οποία μας έριξαν και πάλι ξένες δυνάμεις, είχε ως σήμερα καταστροφικές συνέπειες. Το δημόσιο χρέος ήταν ένα πρόσχημα. Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ είναι, νομίζω, 11 τρισεκατομμύρια και της Γερμανίας 3 τρισεκατομμύρια. Σκοπός των ξένων δυνάμεων είναι να εξοντώσουν τον Λαό, γιατί είναι εμπόδιο στο μεγάλο τους σχέδιο να καρπωθούν 100% τον μεγάλο εθνικό μας πλούτο που βρίσκεται μέσα στα βουνά μας και στον βυθό των θαλασσών μας. Ήδη εδώ και δεκαετίες μας απαγορεύουν να τον εκμεταλλευθούμε εμείς οι ίδιοι… Πώς; Ειδικά μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1943-45) έχουν μεταβάλει την χώρα μας σε προτεκτοράτο. Ενδεικτικά σας λέω ότι οι ΗΠΑ καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική (Διπλωματία), τον εθνικό μας στρατό (Άμυνα) την πολιτική ζωή και την οικονομία μας.
Σήμερα, μετά την εκλογή Αριστερής Κυβέρνησης από τον Λαό μας, τα μέτρα που μας επιβάλλουν είναι εξοντωτικά! Και είμαι βέβαιος ότι η αντίσταση του Λαού θα γίνεται κάθε μέρα και πιο μεγάλη.
Το μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού τρόμαξε όχι μόνο τους ξένους αλλά και τον «αριστερό» πρωθυπουργό μας, που έσπευσε να πει το μεγάλο ΝΑΙ και να υπογράψει τα σκληρά μέτρα του Γιούρογκρουπ. Οι συνέπειες από αυτές τις προδοτικές ενέργειες θα είναι το 61% του ΟΧΙ να φτάσει κάποτε στο 90% και όποιος γνωρίζει την νεότερη ιστορία μας, θα ξέρει ασφαλώς τον τρόπο με τον οποίο θα εκδηλωθεί.
Έχουμε όμως ένα αρνητικό στοιχείο: την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη μας, γιατί νοθεύει την αντίσταση του Ελληνικού Λαού και γιατί είναι ξένη προς τις ιστορικές μας παραδόσεις. Η παράταξη αυτή έχει ως πρότυπο την γερμανική εμπειρία με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, με όπλο τον εκφοβισμό του λαού με την στρατιωτική οργάνωση των οπαδών της (τα περίφημα S.A. των ναζιστών) σε συνδυασμό με τη συμμετοχή της στο ελληνικό κοινοβούλιο, που αποτελεί έναν νομιμοφανή μανδύα.
Και είναι βέβαιο, ότι η σημερινή κρίση θα αυξήσει τη δύναμή της. Τι θα γίνει λοιπόν τη στιγμή που θα ξεσηκωθεί ο Λαός; Έχοντας κρυμμένο σημαντικό οπλισμό και μεγάλη επιρροή στις ένοπλες δυνάμεις (προ παντός στην αστυνομία) μπορεί να μεταβάλει τον χαρακτήρα της λαϊκής αντίστασης σε ένα νέο εμφύλιο πόλεμο. Γι’ αυτό τον λόγο θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, αφού πρέπει να παλεύουμε σε δύο μέτωπα.
- Τι νομίζετε ότι έρχεται για την Ελλάδα τώρα; Προς ποια κατεύθυνση θα θέλατε να πάει η χώρα σας;
- Όταν σκέφτομαι τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν σκέφτομαι μόνο έναν μεγάλο καλλιτέχνη, αλλά και έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για τα πιστεύω του, είναι πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα για αυτό, έναν πρώην υπουργό στην ελληνική κυβέρνηση κ.λπ. Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας;
Μ.Θ. Πάνω απ’ όλα σαν Πατριώτη Λαϊκό Αγωνιστή.