του Γιώργου Αγοραστάκη
Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 (25 Νοεμβρίου 2016) χθες το βράδυ”, ανακοίνωσε ο αδερφός του Φιντέλ, Ραούλ Κάστρο, απευθυνόμενος στον λαό της Κούβας.
Ο Fidel Alejandro Castro, ο Φιντέλ Κάστρο ο λατρεμένος της Κούβας, ο άνθρωπος που ταπείνωσε τον ιμπεριαλισμό κι έγινε το σύμβολο της Αριστεράς και μεγάλος εχθρός για τις ΗΠΑ που έβλεπαν την Κούβα ως “άνδρο” του κομμουνισμού και εφαλτήριο για την μετάδοση του στη Λατινική Αμερική. Οι Αμερικανοί προσπάθησαν επανειλημμένα να τον ανατρέψουν, αλλά κατάφεραν μόνο να γιγαντώσουν την λαϊκή του απήχηση στην πατρίδα του.
Το αντίο του φίλου του Μίκη Θεοδωράκη:
«Αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες και είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου».
Αθήνα 26.11.2016 Μίκης Θεοδωράκης.
Το αντίο των φίλων του
★ Gracias Fidel – Ευχαριστώ τον Φιντέλ του Carlos Puebla
★ Και τότε έφτασε ο Φιντέλ – Y en eso llego Fidel του Carlos Puebla
Πάμπλο Νερούδα: Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούνε – Video με τη φωνή του ποιητή
Πάμπλο Νερούδα: Στον Φιντέλ Κάστρο
Από την ποιητική συλλογή Επικό Τραγούδι (1960), ελληνική μετάφραση Μπάμπης Ζαφειράτος
Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούνε
τα λόγια σου είναι έργα τα έργα σου τραγούδια
γι αυτό κι εγώ μια κούπα με κρασί σου φέρνω
απ’ την πατρίδα μακριά: Κι είναι το αίμα
ενός λαού μέσα στα έγκατα της γης μου
που απ’ τα σκοτάδια στο λαρύγγι σου
θα στάξει,
είναι οι μεταλλωρύχοι των αιώνων
που απ’ την παγωμένη γη βγάζουνε λάβα.
Κάτω απ’ τη θάλασσα το κάρβουνο τραβάνε
κι όταν γυρνάνε φαντασμάτων μοιάζουν ίσκιοι:
γίνονται ένα με τα αιώνια σκοτάδια
κι είναι της μέρας τους τα φώτα ληστεμένα,
ωστόσο, να, ετούτη σου ’στειλαν την κούπα
με αποχωρισμούς και βάσανα φτιαγμένη:
μ’ εκείνο του φυλακισμένου το μεράκι
που μέσα από ερέβη κι από ελπίδες
και μέσα απ’ τις στοές καταλαβαίνει
την άνοιξη μαζί και το άρωμά της,
γιατί το ξέρουν πως ο άνθρωπος παλεύει
ώσπου παντού ο καιρός να ξαστερώσει.
Στην Κούβα στρέφουνε το βλέμμα
οι μινεράδες
του νότου, τα έρημα παιδιά της πάμπας,
και οι βοσκοί της παγερής Παταγονίας,
οι πατεράδες μας στον τσίγκο και στο ασήμι
κι οι παντρεμένοι με τη γη της κορδιλιέρας
που το χαλκό τρυγάνε στην Τσουκικαμάτα,
κι οι άντρες των λαθραίων λεωφορείων
που κατοικούν σε τόπους νοσταλγίας,
γυναίκες απ’ τα μαγαζιά κι απ’ τα χωράφια
και τα παιδιά που πνίγονται στο κλάμα:
Αυτή ’ναι η κούπα, κράτα τη, Φιντέλ.
Ξέχειλη με του κόσμου τις ελπίδες
που μόλις πιεις, η νίκη σου θα ξέρεις
σαν το παλιό κρασί του τόπου μου πως είναι:
κι όχι ένας, όλος μου ο λαός το έχει
φτιάξει
κι όχι ένα κλήμα μα απ’ όλα τα αμπέλια:
κι όχι μια στάλα μα ατέλειωτα ποτάμια:
κι όχι από έναν καπιτάν μα από χιλιάδες
μάχες.
Και δίπλα σου είμαστε γιατί εσύ δίνεις
τιμή και στο μεγάλο αγώνα το δικό μας
κι αν πέσει η Κούβα όλοι θα χαθούμε,
κι είμαστε εκεί να τη σηκώσουμε στα χέρια,
κι αν με όλα τα λουλούδια της ανθίσει
θα είναι από το νέκταρ της ζωής μας.
Κι όποιος της Κούβας έστω και μια τρίχα
απ’ τα λυτρωτικά σου χέρια πάει ν’ αγγίξει
θα βρει μπροστά του τους λαούς και τις
γροθιές τους,
που θα σηκώσουνε τα όπλα τα θαμμένα:
την περηφάνια και το αίμα τους θα δώσουν
την Κούβα να υπερασπιστούν τη λατρεμένη.