Έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Κώστας Καζάκος, σε ηλικία 87 ετών.
Υπήρξε ένας θεατράνθρωπος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θιασάρχης, ένας αγωνιστής καλλιτέχνης, πάντα παρών στους αγώνες του λαού. Πορεύτηκε με το ΚΚΕ και διετέλεσε βουλευτής του, από το 2007 έως το 2012.
Υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη. Στο θέατρο σκηνοθέτησε το 1975 την παράσταση του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Εχθρός λαός» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.
και τελευταία συμμετείχε στην παράσταση της «Όμορφης Πόλης» του Μίκη Θεοδωράκη σε απόδοση-σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.
Ήταν χαρακτηριστική η δήλωσή του πριν ένα χρόνο με την απώλεια του Μίκη Θεοδωράκη. Είπε: Έζησε ευτυχώς πολλά χρόνια μαζί μας και προλάβαμε, όσοι τον αγαπούσαν και εκείνοι που η δουλειά του τους συγκινούσε και οι μεμψίμοιροι, να φτιάξουμε μια εικόνα που μας στήριξε σε δύσκολες ώρες. Ο Μίκης Στήριξε τον ελληνικό λαό με τη δουλειά του, την παρουσία του, το πάθος, τον ψυχικό και πνευματικό πλούτος που έβγαινε από μέσα του. Έγινε ένα κομμάτι της ζωής μας, είναι από τα ακριβά και πολύτιμα κομμάτια της ζωή μας. Ο καθένας μας παίρνει από αυτό τον πλούτο που έχουμε συλλέξει τόσα χρόνια στη συνείδηση μας. Όταν είχες την τύχη να συνεργαστείς μαζί του και στη μουσική και στο θέατρο, όταν είχες μια φιλική σχέση μαζί του ήταν ένας πλούτος. Μια ευτυχισμένη συνάντηση.
Μίκης Θεοδωράκης και την ερώτηση θέλω να την κάνετε εσείς.
“Δείξε μου έναν άνθρωπο που κατάφερε να αλλάξει την ιστορία; Ε, ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας από αυτούς. Στήριξε την κοινωνία, γιατί η ζωή του ήταν στενά συνδεδεμένη με όλα τα μεγάλα γεγονότα του τόπου μας και τα πέρασε όλα παλικαρίσια με το τουφέκι του στον ώμο στην κυριολεξία. Έπαθε τα πάνδεινα από νέος -από 16 χρονών- βασανίστηκε, απειλήθηκε η ζωή του και κατάφερε να παραμείνει πιστός στις ιδέες του. Είχε προβλήματα υγείας, ήταν φυματικός και σκέψου και τις εξορίες, αλλά μακροημέρεψε και πιστεύω πως αυτό οφείλετε στην αγάπη του κόσμου. Τον κράτησε ο κόσμος ζωντανός και ο Μίκης πάντα αγαπούσε τον άνθρωπο και την ελευθερία. Όσο για την δουλειά του, πόσα πολλά μπορούμε να πούμε. Είναι από τους ανθρώπους εκείνους που μας κρατάνε όρθιους και τους χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ”.
Από τη συνέντευξη που πήρε από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Κώστα Καζάκο η Ειρήνη Δρίβα www.902.gr 25 Σεπτεμβρίου 2021
Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1935 στον Πύργο Ηλείας.
Ως ηθοποιός του θεάτρου ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης («Η αυλή των θαυμάτων»), ο Άρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), ο Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), ο Τενεσί Γουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος»), σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Όρνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Άννας Συνοδινού και της Έλλης Λαμπέτη.
Στον κινηματογράφο επίσης στις ταινίες όπως το «Μπλόκο» του Άδωνι Κύρου (1965), το «Παρελθόν μιας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, η «Λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του Νίκου Φώσκολου, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου, η «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, η «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, ο «Άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, ο «Δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες.
Μαζί με την Τζένη Καρέζη δημιούργησαν θίασο και έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση το 1968 με το έργο «Θεοδώρα η μεγάλη» του Γεωργίου Ρούσσου. Ακολούθησε η παράσταση του θεατρικού έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, το «Μεγάλο μας τσίρκο» (1973), που διακόπηκε βίαια από τη χούντα.
Μαζί έπαιξαν και στις παραστάσεις των έργων «Κυρία δεν με μέλει» του Βικτοριέν Σαρντού (1970), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (1982) του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν και «Διαμάντια και μπλουζ» (1990) της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν και η τελευταία κοινή τους εμφάνιση.
Μετά τον θάνατο της Τζένης Καρέζη ανέβασε τον «Θάνατο του εμποράκου» (1993) του Άρθουρ Μίλερ και την «Όπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, την «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, τον «Βασιλιά Λιρ» (1996) του Σαίξπηρ, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997) κ.ά.π.