Συναυλία-αφιέρωμα «Μίκης, αυτός ο γνωστός άγνωστος», πραγματοποιείται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου στις 8:00 το βράδυ. Η Μαρία Φαραντούρη ερμηνεύει για πρώτη φορά στην Ελλάδα την καντάτα-τραγούδι ποταμό «Ο Επιζών» σε ποίηση του Τάκη Σινόπουλου που μελοποίησε ο Θεοδωράκης το 1969 κατά τη διάρκεια της εξορίας του στη Ζάτουνα.
Ο Τάκης Σινόπουλος υπήρξε ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Στο συγκεκριμένο ποίημα που έγραψε το 1959, εξέφρασε με μία γλώσσα αιχμηρή και αλληγορική τον υπαρξιακό και κοινωνικό αποκλεισμό της εποχής του.
Πρόκειται για ένα έργο που όπως ο συνθέτης σημειώνει “Μέσα στο ποίημα του Σινόπουλου υπάρχει μια ασθμαίνουσα κραυγή αγωνίας για τον άνθρωπο, που πολύ με άγγιξε ώστε να το μελοποιήσω. Ο “Επιζών” ήταν η μεγάλη μας επιτυχία στο εξωτερικό. Η Μαρία Φαραντούρη το τραγουδούσε με συνταρακτικό τρόπο”.
Εκτός από το έργο “Ο Επιζών” στην συναυλία η διεθνούς φήμης Μαρία Φαραντούρη μαζί με τον εξαιρετικό βαρύτονο Τάσο Αποστόλου θα ερμηνεύσουν πολλά γνωστά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη από τους κύκλους “Οδύσσεια”, “Poetica”, “Asmata”, “Σερενάτες”, “Μαουτχάουζεν”, “Μπαλάντες” καθώς και τραγούδια πάνω σε ποίηση Κάλβου, Καβάφη, Λόρκα, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσου, Αναγνωστάκη, Γκάτσου, Παπαδόπουλου και Ελευθερίου.
Παίζουν οι μουσικοί:
David Lynch: Πνευστά
Μιχάλης Πορφύρης: Βιολοντσέλο
Κώστας Κωνσταντίνου: Κοντραμπάσο
Ηρακλής Ζάκκας: Μπουζούκι
Νίκος Σπάθας: Ηλεκτρική κιθάρα
Βαγγέλης Καρίπης: Κρουστά
Αχιλλέας Γουάστωρ: Πιάνο
Συμμετέχει η Χορωδία της ΕΡΤ.
Τις ενορχηστρώσεις υπογράφει ο Αχιλλέας Γουάστωρ, ο οποίος έχει αναλάβει και τη μουσική διεύθυνση του συνόλου που θα πλαισιώσει τους ερμηνευτές.
Η εκδήλωση εντάσσεται στις εκδηλώσεις του κύκλου Λόγος και Μουσική.
Συμπαραγωγή
Cantabile Art Events – Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Πληροφορίες: https://megaron.gr
Μίκη Θεοδωράκη ΑΡΚΑΔΙΑ VII – O EΠIZΩΝ
Ποίηση: Τάκη Σινόπουλου
Ω! που είναι, ω!
Σε ποια κατηφοριά
με το κεφάλι στ’ ανοιχτά
σαγόνια του ήλιου,
με χέρια και με πόδια φαγωμένα
απó τη λύσσα του ήλιου.
Ω! που είναι, ω!
τα παιδιά μου τα πανύψηλα,
ο πατέρας μου ο άσπρος κι ό πανύψηλος.
Κι η μάνα μου
που είναι άσπρη και πανύψηλη.
Ω! που είναι, ω!
Σέ ποια κατηφοριά
με το κεφάλι στ’ ανοιχτά
σαγόνια του ήλιου.
Κι εγώ που είμαι,
σε ποια χώρα, σε ποια γη,
πάνω απ’ τη γη
σε ποια βουνά που καίνε,
το μάτι ακοίμητο
παραμονεύοντας μες απ’ τα ξερολίθαρα.
Ακούγοντας τα βήματα και το μουρμούρισμα,
ακούγοντας το μουρμούρισμα και την προσταγή
ακούγοντας το πείσμα και την έπαρση
τη μεταμέλεια ακούγοντας
και την άλλη φωνή πιο ήσυχη, πιο σίγουρη.
Ω! που είναι, ω!
Θρύψαλα από γυαλί σκορπισμένα
σε τούτα ή σε κείνα τα βουνά. Κουρέλια και χαρτιά σαπίζοντας
σε τούτα ή σε κείνα τα βουνά.
Άσπροι πανύψηλοι,
φωνάζοντας χωρίς φωνή
κι εγώ που είμαι,
κι εγώ που είμαι, ω!
Παραμερίζοντας ένα δάσος αράχνες
ξεφεύγοντας ολοένα γυρίζοντας
σ’ ένα δάσος με τύμπανα, επιμένοντας
η φωνή μου ν’ ακουστεί
σε τούτες τις εποχές
χτυπώντας και χτυπώντας
πόρτες, παράθυρα που κλείσανε
τούτες τις εποχές
με πρόσωπο ερευνητικό
αναγγέλλοντας τη νύχτα
που υπάρχει μέσα στη νύχτα
καθώς υπάρχει ο σπόρος μες στη γη,
η χόβολη στο κάρβουνο
καθώς υπάρχει ο φόβος κι ο καημός
μες στη φωνή του ανθρώπου.