του Γιώργου Αγοραστάκη
Μετά το βασιλικό Πραξικόπημα του 1965 και την παραίτηση του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου (15/07/1965), ξεσπούν διαδηλώσεις στην Αθήνα που συνοδεύονται από άγριες επιθέσεις της αστυνομίας.
Στις 21/7: Στην πορεία των φοιτητών και της νεολαίας που επακολούθησε τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ στα Προπύλαια δολοφονείται στη διασταύρωση Σταδίου και Χρ. Λαδά ο αριστερός φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Σωτήρης Πέτρουλας, 23 χρονών, δραστήριο πολιτικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη. Από την άγρια κι απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας υπήρχαν και 150 τραυματίες, μεταξύ των οποίων σοβαρά και ο Αντρέας Λεντάκης, κεντρικό στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Η Αστυνομία εξαφάνισε τη σωρό του δολοφονηθέντος Πέτρουλα, ώστε να μην τον βρουν οι δικοί του και προσπάθησε να τον θάψει στα κρυφά τα ξημερώματα. Ο παπάς όμως του νεκροταφείου αρνήθηκε την ταφή γιατί η εκκλησία απαγορεύει να γίνει ταφή πριν την ανατολή του ηλίου. Εντωμεταξύ ο Μίκης Θεοδωράκης που έψαχνε μαζί με τους Λαμπράκηδες να εντοπίσουν που βρίσκεται ο Πέτρουλας, ενημερώθηκε από άλλο βουλευτή (Παπαδημητρίου) που βρίσκεται, έτρεξε και εντόπισε τον νεκρό.
23/7: Η κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα έγινε την μεθεπομένη μέρα. Ο όγκος και ο παλμός του κόσμου θύμισαν την κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι τίμησαν τον νεκρό με τα συνθήματα: – Ο Σωτήρης ζει! – Αθάνατος! – Τούμπα δολοφόνε! – Δεν περνάει ο φασισμός!
Η κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα
Η κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα
Ο Μίκης Θεοδωράκης εκφώνησε τον επικήδειο:
– Αγαπημένε μας Σωτήρη, Σήμερα η καρδιά του λαού μας πάει να σπάσει από τον πόνο. Γνήσιο τέκνο του λαού μας, μαχητή της Δημοκρατίας, υπερασπιστή των δικαιωμάτων του λαού, πρώτο παλληκάρι της σπουδάζουσας νεολαίας, έδωσες το αίμα της καρδιάς σου για ν’ ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη του μάρτυρα λαού μας που τόσο τον αγάπησες. Ήσουν εσύ το καμάρι της μάνας σου, η περηφάνεια του εργάτη πατέρα σου και των αδερφών σου, που δούλεψαν σκληρά για να σε σπουδάσουν. Ήσουν εσύ ο μπροστάρης μέσα στη σχολή σου, ο ακριβός φίλος κι ο πιστός σύντροφος, το σεμνό παλληκάρι που λάτρευαν οι φίλοι και που σέβονταν οι αντίπαλοι. Ήσουν εσύ ο φλογερός, ο ασυμβίβαστος μαχητής του 114, λιοντάρι των ηρωικών αγώνων της γενιάς σου, ορμητικό στέλεχος της τιμημένης Νεολαίας των Λαμπράκηδων. Τώρα, ήρωας αθάνατος, σέρνεις μπροστά το χορό της Λευτεριάς, πιασμένος χέρι με χέρι με τον Νικηφορίδη, τον Καρπινιώτη, τον Βελδιμίρη και τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Μέσα στα μεγάλα φωτεινά και γαλάζια μάτια σου είχες κλείσει τα βουνά και τις θάλασσες της Ελλάδας – είχες κλείσει την οργή και τα όνειρα του λαού μας.
Και γι’ αυτό οι νάνοι σε δολοφόνησαν. Γιατί τρέμαν τη λάμψη των ματιών σου. Σε δολοφόνησαν στυγνά, ύπουλα, αδίστακτα, αφού σε παρέσυραν μαζί με τις χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές σε άνανδρη παγίδα. Σε ξεχώρισαν, σε απομόνωσαν και σε εξετέλεσαν ψυχρά. Δεν υπάρχουν ποτάμια για να ξεπλύνουν το βρώμικο έγκλημα του αυλόδουλου Τούμπα. Ούτε να σβήσουν τις πυρκαϊές της οργής που άναψε μέσα στις καρδιές μας το βρωμερό έγκλημα των παληάτσων του παλατιού. Όσο υπάρχει ήλιος, όσο υπάρχουν Έλληνες θα δοξάζουν την απαράμιλλη θυσία σου και θα φτύνουν πάνω στη βρωμερή μνήμη των δολοφόνων σου.
Μωρός είναι αυτός που συνδαυλίζει την οργή του λαού. Γιατί η οργή του λαού είναι χείμαρρος, είναι ποτάμι και ξεσέρνει σα φρόκαλα τους νάνους. Είτε λέγονται Μεταξάδες, είτε Ράλληδες, είτε Καραμανλήδες, κι είτε Δόβηδες – Νόβηδες και Τούμπηδες! Μ’ αν, Σωτήρη συναγωνιστή μας, σε φοβήθηκαν ζωντανό μια φορά, τώρα νεκρό σε τρέμουν χίλιες φορές. Σε πήραν μέσα στη νύχτα, οι βρωμεροί δολοφόνοι σου, και θέλησαν να σε θάψουν κρυφά, καταπατώντας όλους τους νόμους, τους νόμους των ζωντανών και τους νόμους των νεκρών. Να μη σε πλύνει, να μη σε σαβανώσει, να μη σε μοιρολογήσει η δόλια η μάνα σου. Δεν είναι Έλληνες αυτοί, Σωτήρη, το ξέρεις καλά. Το ξέρουμε και μεις όλοι. Είναι θηρία του Τέξας και του Σικάγου. Ως και νεκροθάφτης, ως και εργολάβος κηδειών γίνηκε ο Τούμπας, προσπαθώντας να γλυτώσει από τη μανιασμένη θάλασσα που τον ζώνει. Όμως λαός που βγάζει ήρωες σαν και σένα, Σωτήρη Πέτρουλα, είναι μεγάλος λαός. Δεν τον πνίγουν οι παλατιανοί και οι αυλόδουλοι, δεν τον γονατίζουν οι ξένοι, είτε λέγονται Τούρκοι, είτε λέγονται Γερμανοί, είτε Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Η πορεία είναι οδυνηρή, είναι ματωμένη κι ο πόνος απ’ το χαμό συντρόφων σαν και σένα είναι αβάστακτος, όμως ένα είναι το σίγουρο. Ο Λαός ενωμένος, προχωρεί, ανεβαίνει ακολουθώντας τους αθάνατους οδηγητές του, κατακτά συνεχώς αυτό που του ανήκει, το δικαίωμα να είναι λεύτερος νοικοκύρης και αφέντης στον τόπο του. Οδήγα μας Σωτήρη στο δρόμο του Χρέους, στο δρόμο των ιδανικών, στο δρόμο της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, στο δρόμο της κοινωνικής προκοπής. Οδήγα μας Σωτήρη καθημερινά προς τους φωτεινούς ορίζοντες που βασάνιζαν τα όνειρά σου και ακόνιζαν την πίστη σου. Όλος ο μάρτυρας λαός μας σε ακολουθεί. Ολόκληρη η δημοκρατική νεολαία της πατρίδας μας σε λατρεύει, σε θαυμάζει, σε ζηλεύει θέλει να σου μοιάσει και σου δίνει όρκο ιερό: Πιστοί στα οράματά σου, πιστοί στα σοσιαλιστικά ιδανικά σου, πιστοί στην πίστη σου, εμείς η αδάμαστη πρωτοπόρα γενιά των Λαμπράκηδων, θα σαρώσουμε τους σφετεριστές και τους δολοφόνους, τους εκμεταλλευτές και τους εγκληματίες. Θα φέρουμε στην Ελλάδα τη Μεγάλη Ανοιξη που τόσο λάτρεψες. Γειά σου ΑΘΑΝΑΤΕ Σωτήρη ! Ο Σωτήρης ZEI!»
Πετρίδης Παύλος, Ο πολιτικός Θεοδωράκης (1940-1996), Προσκήνιο 1997 σελ.95-96
2/08/1965: Έγινε πολιτικό μνημόσυνο για το Σωτήρη Πέτρουλα από τη Νεολαία Λαμπράκη στο θέατρο «Παρκ» με ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη. Εκεί πρωτοτραγουδήθηκε το τραγούδι του «Σωτήρη Πέτρουλα».
Εδώ με τη Μαρία Φαραντούρη:
Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης, σε πήρε η Λευτεριά
Σωτήρη Πέτρουλα
οδήγα το Λαό σου, οδήγα μας μπροστά.
Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.
Σωτήρης Πέτρουλας 1942-1965
Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε στο Οίτυλο της Μάνης το 1942 από γονείς αγρότες. Το 1946 η οικογένεια Πέτρουλα καταφεύγει στην Αθήνα για να διασωθεί από τη δολοφονική μανία των ένοπλων συμμοριών της Δεξιάς.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας …μαθητής εντάσσεται στην οργάνωση της Νεολαίας της ΕΔΑ. Τον Οκτώβρη του 1960 εισάγεται στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή.
Γρήγορα μέσα από την καθημερινή του δραστηριότητα αναδεικνύεται σαν ένα από τα πιο συνεπή και συνειδητά στελέχη του φοιτητικού κινήματος και γίνεται στέλεχος της Ν. ΕΔΑ, εκλεγμένος από τους συναδέλφους του αναλαμβάνει την καθοδήγηση της οργάνωσης της Ανωτάτης Εμπορικής ως γραμματέας της.
Στους αγώνες για το 114 και το 15% αποτελεί ένα από τα βασικά καθοδηγητικά στελέχη. Τον Ιούλιο του 1962 είναι επικεφαλής ενός συνεργείου που υψώνει τη σημαία του 114 στην Ακρόπολη, στο Υπουργείο Βιομηχανίας και το Πανεπιστήμιο. Από τον Αύγουστο του 1962 επιχειρεί μια αξιολόγηση της μέχρι τότε πολιτικής των προοδευτικών δυνάμεων και ξεκινάει μια νέα προσπάθεια πιο έντονη από κάθε φορά για να ολοκληρώσει την ιδεολογική του συγκρότηση. Μετατρέπεται σε ένα πρότυπο νέου αγωνιστή που δεν κάνει διάκριση μεταξύ υποκειμενικής και αντικειμενικής ζωής. «Πάλευε και μάθαινε, μάθαινε και πάλευε». Είναι η κατευθυντήρια πολιτική του φιλοσοφία. Στις εκλογικές εξορμήσεις της ΕΔΑ του 1963-64 παίρνει ενεργό μέρος στο σπάσιμο της τρομοκρατίας με τις περιοδείες των πούλμαν των νέων δημοκρατών στις επαρχίες. Αν και διαφωνούσε με τη συγχώνευση της Νεολαίας της ΕΔΑ με τη Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης και θα ασκήσει έντονη κριτική στις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές της ΕΔΑ, θα προσχωρήσει στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, και θα πάρει μέρος στο πρώτο της Ιδρυτικό Συνέδριο το Μάρτη του 1965 για να δολοφονηθεί λίγο αργότερα αγωνιζόμενος για τη Δημοκρατία στη μεγάλη διαδήλωση της νεολαίας της Αθήνας στις 21 Ιουλίου 1965.
Θανάσης Καλαφάτης, πρόεδρος της ΕΜΙΑΝ, απο τον “δρόμο της Αριστεράς” 17.7.2010 – αρ. φύλλου 22