Ομιλία του Γιάννη Κουγιουμουτζάκη Καθηγητή Ψυχολογίας και Προέδρου του Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης κατά την τελετή αναγόρευσης του Μίκη Θεοδωράκη ως επιτίμου Καθηγητή του Τμήματός του.
Αγαπητέ κύριε Μίκη Θεοδωράκη Κυρίες και Κύριοι
Το 1996, το Πανεπιστήμιο Κρήτης επί Πρυτανείας του Καθηγητή κ. Γιώργου Γραμματικάκη τίμησε τον κύριο Μίκη Θεοδωράκη με το χρυσό μετάλλιο. Το 2005, επί Πρυτανείας του Καθηγητή κ. Γιάννη Παλλήκαρη το Πανεπιστήμιο Κρήτης του απονέμει την ύψιστη τιμή του, αναγορεύοντάς τον Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών. Η πρόταση της αναγόρευσης έγινε στη Σύγκλητο από τον κύριο Πρύτανη. Το Τμήμα μας ανέλαβε την τεκμηρίωση της πρότασης, την οποία η επόμενη Σύγκλητος ψήφισε ομόφωνα. Εκ μέρους του Τμήματός μας η πρόταση υπογράφεται από τον ομιλητή και το συνάδελφο Αναπληρωτή Καθηγητή Κοινωνικής Ανθρωπολογίας κύριο Γιώργο Νικολακάκη.
Σε λίγο ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης θα είναι ο έκτος Επίτιμος Διδάκτορας του Τμήματός μας. Οι υπόλοιποι πέντε είναι:
– ο Κορνήλιος Καστοριάδης, Φιλόσοφος, Διευθυντής Σπουδών στην Σχολή Ανώτατων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες, στο Παρίσι,
– ο Κώστας Αξελός, Φιλόσοφος, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων (Σορβόνη),
– η Ιωάννα Κουτσουράδη, Καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας,
– ο Λάμπρος Κουλουμπαρίτσης, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, και
– ο Jerome Bruner, Καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Harvard.
Στους καιρούς της σύγχρονης κατακερματισμένης επιστήμης και γνώσης, το Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών εξακολουθεί να λειτουργεί ως ένα από τα λίγα πολυ-επιστημονικά Τμήματα της χώρας. Στο Τμήμα μας οι διδάσκοντες προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στην πρόκληση της διεπιστημονικότητας, ειδικά μέσα από τη Φιλοσοφία, την Ψυχολογία, την Κοινωνιολογία, την Ανθρωπολογία και την Παιδαγωγική. Συζητούμε με τους φοιτητές μας την ιδέα ότι στην επιστήμη δεν υπάρχει ένας μόνο Όλυμπος από όπου θα μπορούσαμε να δούμε, να στοχαστούμε, να ερευνήσουμε και να κατανοήσουμε ένα θέμα – τους προκαλούμε να σκεφτούν κριτικά μέσα από δύο, τρεις ή και παραπάνω προοπτικές. Μέσα από αυτή τη διεπιστημονική προοπτική θεωρούμε ότι πρέπει να μελετηθεί ακόμη πιο συστηματικά το πολυδύναμο έργο του τιμωμένου μας.
Στο τριήμερο διεθνές επιστημονικό συνέδριο που διοργάνωσε με επιτυχία η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων, την οποία συγχαίρουμε δημόσια, ειπώθηκαν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα για τον τιμώμενο, που ό,τι τώρα και να πούμε, θα φαίνεται εκ του περισσού. Γι’ αυτό ο λόγος μου για τη ζωή και το έργο του θα είναι, από χρονική αναγκαιότητα, συνοπτικός, αλλά τόσος όσο χρειάζεται για να ωθήσει κυρίως τους νέους ανθρώπους και τους φοιτητές μας, που με χαρά είδα στο ακροατήριο, να μελετήσουν, να ακούσουν, να νιώσουν, να στοχαστούν πάνω στη ζωή, τη δράση και το έργο του τιμωμένου.
Σύντομο βιογραφικό
Ο τιμώμενος γεννήθηκε στη Χίο το 1925. Η καταγωγή της μητέρας του Ασπασίας Πουλάκη ήταν από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας και του πατέρα του Γεώργιου Θεοδωράκη από το Γαλατά των Χανίων Κρήτης. Ο πατέρας του, δικηγόρος και ανώτατος κρατικός υπάλληλος, υπέστη πολλές μεταθέσεις και διώξεις, γιατί ήταν βενιζελικός.
Φανταστείτε ένα πολύ ατίθασο αγόρι να ζει μέχρι και την εφηβεία του μια νομαδική ζωή σε εννιά πόλεις της επαρχιακής κυρίως Ελλάδας – Χίος, Μυτιλήνη, Σύρος, Αθήνα, Γιάννενα, Κεφαλονιά, Πάτρα, Πύργος, Τρίπολη. Κρατείστε παρακαλώ αυτήν την παρατήρηση για τη νομαδική ζωή και την εξ αρχής περιπλάνηση. Ως νήπιο νόμιζε ότι μπορούσε να γίνει πουλί. Μια φορά πήρε φόρα για να πετάξει, πήδησε σε ένα τοίχο κι έσπασε το χέρι του. Αργότερα πήρε φόρα, άπλωσε τα χέρια του εκτίναξε ένα βασανισμένο λαό στην αξιοπρέπεια. Στα πέντε του χρόνια ενοχλήθηκε από το ρυθμό κίνησης ενός άλλου παιδιού, το οποίο όταν έτρεχε, αλλού κατευθύνονταν τα πόδια του και αλλού το κεφάλι του. Μη αντέχοντας αυτή τη δυσαρμονία ο πεντάχρονος Μίκης του έσπασε το κεφάλι. Γι’ αυτό το άδικα σπασμένο κεφάλι ο τιμώμενος μας λέει: «Αλλά είχα κι ένα δίκιο! Δεν μπορούσε να κουνάει το κεφάλι του σε διαφορετικό ρυθμό από το σώμα του!». Λίγο αργότερα έγραψε για το Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας. Στην εφηβεία του, με ύψος 1,95, ένιωθε ντροπή που τον κοίταζαν όλοι, γι’ αυτό κλείστηκε στο δωμάτιό του. Στη μοναξιά ανακάλυψε τη μουσική κι άρχισε να συνθέτει. Εκείνα τα χρόνια ανακαλύπτει το Χριστιανισμό και το Μαρξισμό. Αναστατώνεται. Θέλει να συν-θέσει το «αγαπάτε αλλήλους» με το Μαρξισμό. Κι έρχεται αυτή η εφηβική, φαινομενικά υποκειμενική, σύλληψη του Νόμου της Συμπαντικής Αρμονίας, ως στήριγμα και ως σύνθεση συνοχής. Πρόκειται για μια θεωρία του τιμωμένου, η οποία ξεκίνησε από μια σκέψη του Κωστή Παλαμά, που υποστήριζε ότι ο ρυθμός στην ποίηση συμβολίζει το ρυθμό που κυβερνά το Σύμπαν -ως έφηβος, ο τιμώμενός μας πρόσθεσε ότι και η αρμονία στη μουσική συμβολίζει τη Συμπαντική Αρμονία, το κέντρο της οποίας σαγηνεύει την ύπαρξή μας, μας έλκει, τουλάχιστον έλκει μέχρι και σήμερα τον κύριο Θεοδωράκη. Μήπως έλκει και άλλους, άλλους που δεν τους βάζει ο νους του κι ο νους μας; Κρατείστε το ερώτημα. Κάποια στιγμή πριν κλείσει το 2005 μπορεί να ακούσετε ότι δεν πρόκειται για μια απλή, εφηβική σύλληψη.
Το 1943 τον συλλαμβάνουν και τον βασανίζουν οι Ιταλοί στην Τρίπολη. Διαφεύγει στην Αθήνα, αρχίζει να σπουδάζει στη Νομική, αλλά τον κλέβει η Μουσική. Οργανώνεται στο ΕΑΜ. Σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Είναι πολύ ερωτευμένος με τη σύντροφο της ζωής του, τότε φοιτήτρια Ιατρικής, κυρία Μυρτώ Αλτίνογλου και αργότερα σύζυγο και μητέρα των δύο παιδιών τους. Πόσα, αλήθεια, οφείλει η Ελλάδα στη σεμνή αγωνίστρια, επιστήμονα, σύντροφο του τιμωμένου κυρία Μυρτώ Αλτίνογλου-Θεοδωράκη και στα δυο ταλαιπωρημένα, αλλά θαρραλέα, ευαίσθητα παιδιά τους, τη Μαργαρίτα και τον Γιώργο;
Φανταστείτε, λοιπόν, τον τιμώμενο τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 οργανωμένο στην Αριστερά, να μάχεται εναντίον των Γερμανών, να φυλακίζεται, να αντιδρά στη μετακατοχική παρέμβαση των Άγγλων στα πολιτικά πράγματα της χώρας, να κακοποιείται μέσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, να τραυματίζεται πολύ άσχημα στα Δεκεμβριανά, να ζει το κυνηγητό των αριστερών του εμφύλιου σπαραγμού. Για να μη σταματήσει η οικογενειακή παράδοση της νομαδικής ζωής, ζει κυνηγημένος σε πολλά προάστια των Αθηνών, εξορίζεται στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Ζει ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας μια απάνθρωπη στρατιωτική θητεία στην Αλεξανδρούπολη. Αργότερα έμεινε για λίγο στην Κρήτη, στο Γαλατά Χανίων, όπου ήρθε σε επαφή με τα έθιμα και τη μουσική του νησιού. Οι διακοπτόμενες μουσικές σπουδές του τελειώνουν το 1950. Από το 1954 μέχρι το 1959 σπουδάζει μαζί με τη γυναίκα του στο Παρίσι. Εγγράφεται στο Conservatoire και παρακολουθεί μαθήματα μουσικής ανάλυσης με τον Messiaen και διεύθυνση ορχήστρας με τον Bigot. Μελετά τη θεωρία των τετράχορδων, βραβεύεται στο Φεστιβάλ Νέων Συνθετών της Μόσχας με πρόεδρο τον Σοστακόβιτς, γράφει κλασική μουσική, βραβεύεται το 1959 ως ο καλύτερος συνθέτης της χρονιάς με το αμερικάνικο βραβείο Copley Music Price, και αντί να ενδώσει σε μια πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία ως συνθέτης κλασικής μουσικής στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, αυτός επιστρέφει στην Ελλάδα.
Φανταστείτε τον τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στη διχασμένη από τον εμφύλιο πατρίδα να επιθυμεί να συνδράμει στην ενότητα των Ελλήνων. Το 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ηγείται της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ. Για να μη χαθεί η παράδοση της νομαδικής ζωής όργωσε, αναστατώνοντας πολιτισμικά, πολιτικά και ενωτικά όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Το καλοκαίρι του 1966 προβλέπει την επικείμενη δικτατορία.
Φανταστείτε τον τα χρόνια της δικτατορίας, πριν συλληφθεί, να κάνει πρώτος έκκληση σε όλους τους δημοκράτες να αντισταθούν στη χούντα. Περνά στην παρανομία και με τους συντρόφους του ιδρύουν, εφτά μέρες μετά το πραξικόπημα, το Πατριωτικό Μέτωπο. Δύο ημέρες μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας, η χούντα του 1967 διαλύει τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και έχοντας επίγνωση της τεράστιας επιρροής του στους Έλληνες, απαγορεύει ονομαστικά την ανατύπωση, την εκτέλεση και το άκουσμα των έργων του στην ελληνική επικράτεια – πράγματι, πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοτυπία, ενδεικτική του πόσο ο τιμώμενός μας απειλούσε τους στρατοκράτες. Με τη σύλληψή του τον Αύγουστο του 1967 συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση της νομαδικής ζωής, πού αλλού, στις φυλακές – ασφάλεια Μπουμπουλίνας, ετοιμοθάνατος στις φυλακές Αβέρωφ, κατ’ οίκον περιορισμός στο Βραχάτι, νέα, βασανιστική για τον ίδιο, τη σύζυγο και τα μικρά παιδιά του εξορία στην απομονωμένη Ζάτουνα. Ακολουθεί η απομόνωση στον Ωρωπό και μετά από τρία χρόνια διωγμών, μεταφέρεται με φυματίωση στο «Σωτηρία». Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Κάτω από τη διεθνή πίεση και κατακραυγή, η χούντα επιτρέπει την αποφυλάκιση του. Και φεύγει στο Παρίσι.
Πριν κλείσουμε την αναφορά στα δύσκολα αυτά χρόνια φανταστείτε σας παρακαλώ τα ακόλουθα συμβάντα από τη ζωή του. Ο τιμώμενος μας έχει μια λεπτή αίσθηση χιούμορ. Το 1967 είπε στους βασανιστές του: «Θα με βρίζετε και θα με βασανίζετε…εις τον πληθυντικόν!». Όταν έκανε παράρτημα της νεολαίας Λαμπράκη στο Γαλατά Χανίων, κάλεσε – άκουσον, άκουσον – τον εθνικόφρονα παπά του χωριού για να κάνει αγιασμό. Ο ιερέας πήγε από καθήκον και ευλογώντας την προσπάθεια ενός κομμουνιστή, έλεγε «του Κυρίου δεηθώμεν….παλιόπαιδα», εναλλάσσοντας τις ευχές με βρισιές. Όμως, αλλού υπήρξε άλλη αντιμετώπιση. Κατά τη διάρκεια της χούντας, ένας άλλος ιερέας, ο καρδινάλιος της πόλης Λουντ της Σουηδίας, επί δύο χρόνια, τις Κυριακές λειτουργούσε με το έργο του κυρίου Θεοδωράκη Κατάσταση Πολιορκίας. Γονάτιζε ο καρδινάλιος και έλεγε την προσευχή στα ελληνικά «Υπέρ ελευθερίας…», το εκκλησίασμα τραγουδούσε το γνωστό «Καημό» του τιμωμένου κι όλοι μαζί κατέβαιναν στις κατακόμβες της παλιάς εκκλησίας για να κοινωνήσουν.
Στο Παρίσι αρχίζει νέο αγώνα και με κάθε μέσον προσπαθεί να υπονομεύσει τη χούντα. Και για να μη χαθεί η νομαδική οικογενειακή παράδοση, τούτη τη φορά οργώνει όλο τον πλανήτη και μέσα από τις λαϊκές συναυλίες ο ίδιος και η μουσική του γίνονται σύμβολα ελευθερίας. Τα πικρά εκείνα χρόνια, διαπιστώνοντας ότι η ενότητα των Ελλήνων αριστερών είναι αδύνατη, δεν διστάζει, στο όνομα της Ελευθερίας και της Εθνικής Ενότητας, να προτείνει, το 1973, πριν από την πτώση της χούντας, τη λύση του Κωνσταντίνου Καραμανλή κι ας κινδύνευε, με την πρόταξη μιας τέτοιας θέσης, να αυτοκτονήσει πολιτικά μέσα στην Αριστερά. Αργότερα μόνο έγινε κατανοητή η πολιτική διορατικότητα του τιμωμένου.
Τη μεταπολίτευση, υπηρετεί διακοπτόμενες βουλευτικές θητείες στη Βουλή των Ελλήνων και παραιτείται γιατί πάλευε για την τιμή μιας «άλλης Αριστεράς». Το 1983 τιμάται με το βραβείο Λένιν. Αρχίζει και με συνέπεια συνεχίζει την πρωτοποριακή, αλλά ατελή προσπάθεια των Ατατούρκ και Βενιζέλου για την ειρηνική συμβίωση και τη φιλία Τουρκίας-Ελλάδας, προσπάθεια που ευοδώνεται το 1986 με τη δημιουργία και τη στελέχωση Επιτροπών στις δύο χώρες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που αρχικά δεν είχε δει με καλό μάτι την προσπάθεια αυτή, το 1986 του είπε: «Εσύ είδες! Εγώ δεν είδα! Και τώρα θέλω να επανορθώσω! Θέλω να κάνω ένα βήμα προσέγγισης μέσω της Επιτροπής σας», πράγμα που έγινε. Βαθύτατα πολιτικό ον, το 1989 αντιδρά στο φαινόμενο «Κοσκωτά». Εκλέγεται ως ανεξάρτητος βουλευτής και ως υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προσπαθεί να προωθήσει μια εντελώς πρωτοποριακή για την εποχή εκείνη, αλλά και σήμερα, πολιτιστική πολιτική. Το 1992 παραιτείται από το υπουργικό αξίωμα και το 1993 από βουλευτής. Στην κριτική των συντρόφων του θα απαντήσει «Οι πράξεις μου δεν καθορίζονται από τη μικροπολιτική των κομμάτων, αλλά από το γενικότερο καλό της χώρας μου». Πήρε θέση στην κρίση των Ιμίων και στην κρίση Οτσαλάν πάντα στο όνομα της
ειρήνης, αλλά και στο όνομα της Κύπρου. Το 1999 στο Βελιγράδι καταγγέλλει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να εκφράζει ελεύθερα τις εντελώς ρεαλιστικές πολιτικές του θέσεις, λέγοντας ότι «αν σήμερα συμβεί μια αδικία στην Ελλάδα, θα βγω πάλι στους δρόμους».
Τα τελευταία χρόνια οι τιμητικές διακρίσεις έρχονται η μια μετά την άλλη από το εσωτερικό και από το εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικανικής Γερουσίας! Το 2000 τον τιμούν οι Γερμανοί στο Μόναχο ως άνθρωπο-σύμβολο για την Αντίσταση, τον Ανθρωπισμό και την Ισότητα. Προτείνεται επίσημα το 2000 για το Νόμπελ Ειρήνης. Πολλά Πανεπιστήμια, ιδρύματα και οργανισμοί στη χώρα και το εξωτερικό του απονέμουν τιμές.
Ας κλείσω το βιογραφικό τονίζοντας δύο σημεία: Πρώτον, από το 1937, ετών 12, μέχρι σήμερα, ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης συνεχώς συνθέτει μουσικά έργα και συνεχώς γράφει πολλών ειδών κείμενα. Δεύτερον, σήμερα πολλοί δεχόμαστε ότι η κουλτούρα μιας χώρας δεν είναι μόνο μια λύση για την κοινοτική ζωή, αλλά και μια απειλή και μια πρόκληση για τα μέλη της. Στην περίπτωση του τιμωμένου, η ελληνική κουλτούρα ήταν μια πηγή από την οποία άντλησε και εμπνεύστηκε. Ήταν ταυτόχρονα μια απειλή που της αντιστάθηκε, αλλά και μια πρόκληση που τον ώθησε να συμβάλλει καταλυτικά στον μετασχηματισμό της. Μέσα σε αυτή την κουλτούρα, ολόκληρο το έργο του τιμωμένου και ειδικά η μουσική του, έγινε σύμβολο και όργανο ελευθερίας. Μουσική που «υποτάσσει» την πραγματικότητα στους πιθανούς της κόσμους και την ωθεί στην Περιπέτεια που περιγράφει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του. Η μουσική, η λογοτεχνική αφήγηση, η ποίηση και γενικά η Τέχνη «Είναι η μόνη μας ελπίδα ενάντια στη γκρίζα νύχτα», ισχυρίζεται ο Καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Harvard Jerome Bruner, ένας από τους Επίτιμους Διδάκτορες του Τμήματός μας. Ας έρθουμε τώρα στο τεράστιο μουσικό και συγγραφικό έργο του κυρίου Θεοδωράκη. Για το έργο του τιμωμένου μίλησαν πολλοί στο παρελθόν, μίλησαν πολλοί και εξαίρετοι ειδικοί αυτές τις ημέρες στα Χανιά και θα συνεχίσουν να μιλούν πιο πολλοί στο μέλλον. Λόγω χρόνου θα είμαι συνοπτικός. Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον τιμώμενο και την πολύτιμη συνεργάτιδα του κυρία Ρένα Παρμενίδου για τις ευγενικές παρατηρήσεις και διορθώσεις τους πάνω στην τεράστια εργογραφία και τις χρονολογίες του αρχικού κειμένου της τεκμηρίωσης που καταθέσαμε στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου.
Το Μουσικό Έργο
Στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Κρήτης κρίναμε ότι το μουσικό έργο του τιμωμένου ανακλά ποιότητα, πρωτοτυπία, γνώση των μουσικών ρευμάτων Ανατολής και Δύσης και μια φρέσκια, δημιουργική σύνθεση νέων τρόπων μουσικής έκφρασης. Πρόκειται για μουσικό έργο πρωτογενές, μεστό νοήματος, δομημένο με νέους και ταυτόχρονα πολύ οικείους ρυθμούς και μελωδίες, με εμφανείς κυματισμούς αισιοδοξίας, αγωνιστικής ανάτασης, μοναξιάς και λυρισμού, έργο που συμπαρασύρει αυθόρμητα, με μια απίστευτη σαγήνη, άτομα, ομάδες και λαούς σε μέθεξη. Ανιχνεύοντας τον καλά κρυμμένο πυρήνα της μελωδίας, μελετώντας με πάθος και έμπνευση τους καρπούς της παράδοσης, ο επιστήμονας, ερευνητής και δημιουργός κύριος Μίκης Θεοδωράκης κατάφερε να συνθέσει μουσικά έργα, τα οποία, χωρίς να απαξιώνουν, υπερβαίνουν τα σημεία εκκίνησης – τη δυτική κλασική μουσική, την ανατολική (βυζαντινή, δημοτική και κρητική) μουσική, την ελληνική λαϊκή και την έντεχνη μουσική. Σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες, κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα, δική του μουσική σχολή και παράδοση. Εδώ ακριβώς υπάρχει γένεση πολιτισμού. Το «νέο παράδειγμα», το οποίο βασίζεται στην προσωπική κοσμοθεωρία του δημιουργού του, στο Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας, καταργεί το όριο ανάμεσα στο λαϊκό και το έντεχνο τραγούδι, γεφυρώνει την υψηλής ποιότητας ελληνική και ξένη ποίηση με τη μουσική του και εισάγοντας τη Λαϊκή Συναυλία, προσφέρει, εξυψώνει, μυεί τον απλό άνθρωπο στη μελοποιημένη ποίηση. Μιλούμε για την 20-ετία 1960-1980, για το «Κίνημα Έντεχνης Λαϊκής Μουσικής». Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Στις μέρες μας τον βρίσκουμε σε ένα πιο προχωρημένο επίπεδο μουσικής σύνθεσης να δημιουργεί Λυρικές Τραγωδίες, με τις οποίες πάλι μας ζητά να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα. Πριν φτάσει σε αυτές, η μουσική δημιουργία του πέρασε, από πολλές φάσεις, από τις οποίες σας υπενθυμίζω μόνο τις μεγάλες ενότητες των έργων του. Υπάρχουν οι πολλοί κύκλοι των τραγουδιών με τα παραπάνω από χίλια τραγούδια που έγραψε από το 1960 μέχρι σήμερα. Επειδή είναι αδύνατον να τα αναφέρω, τονίζω ότι τα περισσότερα τα γνωρίζουμε, έθρεψαν πνευματικά δυο γενιές Ελλήνων και ξένων και τώρα πάμε προς την τρίτη γενιά. Τρεις άλλες μεγάλες ενότητες του μουσικού του έργου είναι η μουσική για Αρχαίο Δράμα, η μουσική για Θέατρο και η μουσική για Κινηματογράφο.
Ενώνοντας τη μουσική με την ποίηση πρόσφερε το έργο μεγάλων ποιητών στους πολλούς απλούς πολίτες, με τρόπο που κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας δεν είχε μέχρι τότε καταφέρει να κάνει. Μελοποίησε έργα ποιητών, όπως του Άγιου Ιωάννη του Δαμασκηνού, του Άγιου Ιωάννη του Χρυσόστομου, του Αισχύλου, του Αναγνωστάκη, του Βάρναλη, του Βρεττάκου, του Έλυαρ, του Ελύτη, του Ευριπίδη, του Καβάφη, του Καζαντζάκη, του Κάλβου, του Καρυωτάκη, του Λειβαδίτη, του Λόρκα, του Νερούντα, του Παλαμά, του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Σικελιανού, του Σολωμού, του Σοφοκλή και πάρα πολλών άλλων νεότερων
Ελλήνων και ξένων ποιητών και στιχουργών, ανάμεσά τους ο ίδιος ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης και ο αγαπημένος αδελφός του Γιάννης Θεοδωράκης.
Εκτός από την παραπάνω τεράστια μουσική δημιουργία, ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης έχει συνθέσει συμφωνικό και μετασυμφωνικό έργο. Και σε αυτό το έργο, όπως και στο προηγούμενο, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κρήτης στάθηκε ιδιαίτερα, το επαίνεσε, το αποτίμησε πολύ θετικά, με χαρακτηριστική τη θέση του Αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Προσωπικού Αναπληρωτή Καθηγητή κυρίου Κωνσταντίνου Λάβδα, ο οποίος τόνισε ότι ο τιμώμενος εκτός των άλλων «…είναι και ένας συμφωνικός συνθέτης με πολύ στέρεα ακαδημαϊκή υποδομή».
Από το 1940 μέχρι σήμερα ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει πάρα πολλά συμφωνικά έργα. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε όσο θα έπρεπε αυτά τα έργα. Σας αναφέρω ενδεικτικά τα ακόλουθα:
Κασσιανή, Συμφωνίες Νο 1, 2, 3, 4 και 7, Τέσσερα Κομμάτια για τον Δεκέμβρη 1944, Το πανηγύρι της Ασή-Γωνιάς, Η Μαργαρίτα, Σουίτες Νο 1, 2 και 3, Πέντε Κρητικά Τραγούδια, Συρτός Χανιώτικος, Piano Concerto, Άξιον Εστί, Το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση Πολιορκίας, Αρκαδίες V έως Χ, Πνευματικό Εμβατήριο, Canto General, Λειτουργία Νο 2, Θεία Λειτουργία, Ακολουθία εις Κεκοιμημένους-Requiem, Ραψωδία για κιθάρα και συμφωνική ορχήστρα, Adagio, Canto Olympico, Ραψωδία για Violoncello και συμφωνική ορχήστρα και άλλα.
Από τη Μουσική Δωματίου αναφέρω ενδεικτικά: Τρίο, Σεξτέτο, Πρελούντιο- Πενιά-Χορός, Σονατίνες Νο 1 και 2, Μικρή σουίτα για πιάνο, Choros Asikikos, Melos για πιάνο.
Από τα Μπαλέτα του αναφέρω ενδεικτικά: Carneval, Ορφέας και Ευρυδίκη, Ηλέκτρα, Zorba – The ballet.
Τέλος, από τις Όπερες του σε δύο πράξεις ή Λυρικές Τραγωδίες, όπως ο ίδιος τις αποκαλεί, έχουμε:
1987: Κώστας Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διόνυσου), 1991: Μήδεια, 1995: Ηλέκτρα, 1999: Αντιγόνη, 2002: Λυσιστράτη
Τα τελευταία 25 χρόνια ο τιμώμενος επενδύει πολλή από τη δημιουργικότητά του στις Λυρικές Τραγωδίες, οι οποίες κινούνται στο όριο μεταξύ μελοποιημένης τραγωδίας, ορατόριου, συμφωνίας και όπερας. Πρόκειται για ένα νέο αισθητικό σύνολο, στο οποίο συνεισφέρουν ισότιμα η μουσική, η τραγωδία, ο χορός και η σκηνογραφία. Ο δημιουργός – θαυμαστής του «αντι-εξουσιαστή» θεού Διονύσου – ξαναγυρίζει με σεβασμό και νέα έμπνευση στον αρχαίο ποιητικό λόγο, που συχνά ανακλά πολλές από τις σύγχρονες τραγωδίες και δεινά των ανθρώπων.
Το Συγγραφικό έργο
Το συγγραφικό του έργο συνίσταται από κείμενα πολιτικού, πολιτιστικού, μουσικού και λογοτεχνικού περιεχομένου.
Στα πολιτικά του κείμενα η ανθρώπινη ύπαρξη ορίζεται με την έννοια της ελευθερίας και η τελευταία με την έννοια της ευθύνης απέναντι στο συνάνθρωπο και την κοινότητα. Η ελευθερία με ευθύνη συνιστά «Το Χρέος». Όταν η ελευθερία χαθεί, ο μόνος υπεύθυνος τρόπος ύπαρξης είναι ο αγώνας όλων για την κατάλυση των τυράννων – των όποιων τυράννων. Τα πολιτικά κείμενα του τιμωμένου διαπερνά η ιδέα της ειρήνης, της ανεξαρτησίας, της δέσμευσης προς τους άλλους, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της μαχητικότητας. Από έφηβος μέχρι σήμερα δεν έπαψε να σκέφτεται και να δρα πολιτικά. Και τονίζει: «Ερασιτέχνης ήμουν στην πολιτική. Η πολιτική για μένα ήταν η πολιτική των αγώνων. Άλλο είναι η πολιτική μέσα στα κόμματα».
Στα πολιτιστικά του κείμενα αναλύεται η αξία της δημιουργίας ενός κινήματος πολιτιστικής επανάστασης, το οποίο θα βασίζεται στην ελληνική κουλτούρα και γλώσσα, το λαϊκό πολιτισμό και την έντεχνη έκφρασή του και θα οδηγεί στην αισθητική απόλαυση και στην αίσθηση της ιστορικής συνέχειας και της ενότητας του λαού μας. Μια «μαχόμενη κουλτούρα», με ρόλο κρίσιμο στους καιρούς των εθνικών δοκιμασιών, σύμμαχος του λαού σε ώρες κρίσης της δημοκρατίας και μοχλός διαμόρφωσης της κοινωνικής συνοχής. Τις πολιτιστικές του ιδέες, σε καιρούς δύσκολους προσπάθησε και πέτυχε να τις εφαρμόσει στην πράξη – στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, ακόμη και στην εξορία – δείχνοντας έτσι έμπρακτα τη μετασχηματιστική δύναμη του πολιτισμού στη ζωή ενός λαού.
Τα μουσικά κείμενα του τιμωμένου αναφέρονται σε ειδικές αναλύσεις των μουσικών του έργων και στους προβληματισμούς του για την καταγωγή και τη λειτουργία της Τέχνης, την ελληνική μουσική, το ρόλο της τέχνης στον πολιτισμό, το Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας και άλλα.
Τα λογοτεχνικά έργα του τιμωμένου περιλαμβάνουν ποίηση και πεζό λόγο. Η ποίησή του είναι απροσποίητη, λιτή, συχνά λυρική, γήινη και ενίοτε μυστηριακή. Στα πεζά του κείμενα περιγράφει με μια πένα – χείμαρρο τη ζωή, τη δράση και τη μουσική του εξέλιξη. Πιο αντιπροσωπευτικό έργο των πεζών του τιμωμένου είναι «Οι Δρόμοι του Αρχάγγελου» (τόμοι 5, 1986-1995). Στη μεγάλη αυτή αφήγηση – μια σπάνια σε πλοκή αφήγηση της πορείας του ελληνικού λαού και πολλών άλλων λαών κατά τον 20ό και τον 21ο αιώνα – ο συγγραφέας περιγράφει και ερμηνεύει τη ζωή και το έργο του σε σχέση με τα ιστορικά και πολιτικά δρώμενα κάθε δεκαετίας. Πρόκειται για μια μορφή αυτοβιογραφίας με συγκλονιστικές – συχνά εφιαλτικές – μαρτυρίες, όπου το τραγικό εναλλάσσεται αναπάντεχα με το κωμικό, το πραγματικό συνυπάρχει αρμονικά με το φανταστικό και το πιθανό – ακόμη και με το απίθανο. Στο έργο αυτό ο λογοτέχνης κύριος Μίκης Θεοδωράκης καταφέρνει να συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε τούτον και σε άλλους μυθικούς κόσμους (ειδικά στον 4ο τόμο), όπου μεταξύ άλλων, πρωταγωνιστεί η συγκλονιστική ηρωίδα Μαρίνα, ένας σουρεαλιστικός συμβολισμός, μια σύλληψη και μια αφηγηματική απόδοση που μαρτυρεί τη λογοτεχνική δεινότητα του τιμωμένου.
Κυρίες και Κύριοι
Οι συνάδελφοι του Τμήματος μας σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα πρέπει να εξετάσουμε με τρόπο διεπιστημονικό το έργο του νέου Επίτιμου Διδάκτορα μας. Κάποιοι στη χώρα μας και το εξωτερικό το κάνουν ήδη και μπράβο τους. Η πηγή υπάρχει, είναι ο ίδιος, είναι το τεράστιο έργο του, είναι το μεγάλης πολιτισμικής, πολιτικής και κοινωνικής σημασίας αρχείο του. Νομίζουμε ότι μόνο συμβατικά και μόνο για λόγους συνεννόησης και ερευνητικής μεθοδολογίας μπορούμε να μιλούμε για το μουσικό, το λογοτέχνη, τον ποιητή, τον πολιτικό, τον αγωνιστή κύριο Μίκη Θεοδωράκη. Είμαστε μπροστά σε μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, με μια πολύριζη, πολυσήμαντη, πολύμοχθη, πολύπαθη και πολύκλωνη προσωπικότητα. Μια συστηματική διεπιστημονική θεώρηση του έργου του τιμωμένου πολύ πιθανόν να επιφυλάσσει εκπλήξεις στους ερευνητές. Ίσως, πέραν των άλλων, οι ερευνητές βρεθούν μπροστά στον επιστήμονα και στο στοχαστή Θεοδωράκη. Και τότε ίσως ψάξουν να δουν αν η θεωρία του για την καταγωγή της μουσικής, της αρμονίας και του ρυθμού υποστηρίζεται από τη σύγχρονη μουσική έρευνα και από τις έρευνες της σύγχρονης Ψυχολογίας, Βιολογίας, Αισθητικής, Ανθρωπολογίας και άλλων επιστημών πάνω στη μουσική. Στο βαθμό που γνωρίζω, αυτό που ο τιμώμενος αποκαλεί «Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας», υποστηρίζεται από ορισμένα σύγχρονα ψυχολογικά, βιολογικά και νευροεπιστημονικά ευρήματα. Ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα δοθεί η ευκαιρία μιας νέας επιστημονικής συζήτησης πάνω σε αυτά τα ερευνητικά ευρήματα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η θέση του Αριστοτέλη, του Παλαμά και του Θεοδωράκη για την έμφυτη καταγωγή της μίμησης, του ρυθμού και της αρμονίας στο είδος μας υποστηρίζεται από τη σύγχρονη εμπειρική έρευνα. Μια από τις θεωρίες που συζητείται μεταξύ των ειδικών στις μέρες μας είναι, ότι άσχετα αν το είδος μας ανέπτυξε όσο κανένα άλλο είδος τη μουσική, η μουσική προϋπάρχει του είδους μας – θεωρία που υποστηρίζεται από ερευνητική μαρτυρία. Η επιστήμη πρέπει χωρίς οίηση να σκύψει και να μάθει από την ισάξια αδερφή της την Τέχνη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση να μάθει από τον τιμώμενο μας τι σημαίνει το συν- της σύνθεσης, της συμφωνίας, της συναισθηματικής συνήχησης, της συγκινησιακής εναρμόνισης, τι σημαίνει αυτό το συν- του συνάδειν. Να προβληματιστεί αν στη ζωή του τιμωμένου το συν- του συνάδειν έχει συνάφεια:
– με την εφηβική του προσπάθεια για τη σύζευξη Χριστιανισμού και Μαρξισμού,
– με τη συνένωση της διασπασμένης ελληνικής Αριστεράς,
– με τη συναδέλφωση των Ελλήνων μετά τα δεινά του εμφυλίου,
– με τη συμμαχία λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού και τη σύμπραξη μελωδίας και ποίησης, την εικοσαετία 1960-1980,
– με τη σύμπλευση όλων των πολιτικών δυνάμεων που απαιτούσε ο αγώνας για την πτώση της χούντας,
– με τη συμμετοχή που απαιτεί η μετασχηματιστική και ενωτική δύναμη του Πολιτισμού,
– με την συνάθροιση μουσικής, τραγωδίας, χορού και σκηνογραφίας στις Λυρικές Τραγωδίες,
– με τη συμπάθεια του τιμωμένου στους κατατρεγμένους, τους αδικημένους και τους φτωχούς της γης, και φυσικά
– αν το συν- του συνάδειν έχει σχέση με το Νόμο της Συμπαντικής Αρμονίας και τις όποιες σωτήριες ανακλάσεις του στο ανθρώπινο επίπεδο.
Μήπως στο καθημερινό επίπεδο αυτό το συν- του συνάδειν, δεν είναι παρά το απλό, αυθόρμητο μοίρασμα με τους άλλους; Μήπως αυτό το μοίρασμα, θα πρέπει να μας οδηγήσει να συζητήσουμε συγκριτικά το νόημα του καρτεσιανού μοναχικού «σκέφτομαι, άρα υπάρχω» με το νόημα του ανθρώπινου, συντροφικού «μοιράζομαι, άρα υπάρχω» ή μάλλον «μοιραζόμαστε, άρα υπάρχουμε»; Όπως καταλαβαίνετε στο επιστημονικό επίπεδο η κατανόηση του έργου, της δράσης και της ζωή του τιμωμένου χρειάζεται πειθαρχημένες, όσο γίνεται απροκατάληπτες, διεπιστημονικές θεωρήσεις, ενώ στο καθημερινό επίπεδο είμαστε ελεύθεροι να αφεθούμε στη σαγήνη της μουσικής και των κειμένων του – σε αυτό το μεγάλο Σχολείο ανθρωπιάς, παρρησίας και αξιοπρέπειας, το οποίο τόνισε προηγουμένως ο κύριος Πρύτανης.
Κυρίες και Κύριοι
Σε λίγα λεπτά θα λάβει χώρα η αναγόρευση του τιμωμένου μας. Εκτός από εμάς, μέσα στην αίθουσα καταφτάνουν πολλοί από το παρελθόν, γιατί το δικαιούνται. Πολλοί περισσότεροι καταφτάνουν από το μέλλον, γιατί το επιθυμούν. Από το παρελθόν εισέρχονται αυτή τη στιγμή οι πρόγονοι, οι γονείς, ο αδερφός, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι ομότεχνοι του τιμωμένου. Μαζί τους εισέρχονται οι προδομένοι, οι βασανισμένοι, αλλά όχι προσκυνημένοι σύντροφοί του – οι σύντροφοι της νίκης και της ήττας, των αγώνων και του ονείρου, του αμάραντου. Εισέρχονται, επίσης, στην αίθουσα οι αγέννητοι από το μέλλον – αυτοί δεν θα τον πικράνουν, δεν θα τον βασανίσουν, δεν θα τον φυλακίσουν. Αυτοί θα αγκαλιάσουν το πανάκριβο έργο του, θα το χαρούν, θα το ακούσουν και θα το διαβάσουν από την αρχή μέχρι το τέλος, θα το ερευνήσουν συστηματικά, θα εμπνευστούν, θα το κάνουν μάθημα στα παιδιά τους, θα το εξελίξουν και θα πάνε πιο πέρα. Θα τον κατανοήσουν και θα τον τιμήσουν καλύτερα από μας. Εμείς σήμερα ψάχνουμε λέξεις που δυστυχώς δεν αρκούν για να τον περιγράψουν. Εμείς τον τιμούμε ως Δημιουργό και Συνθέτη και Ποιητή και Λογοτέχνη και Επιστήμονα και Πηγή Πολιτισμού και Πολίτη και Πατριώτη και Ευαίσθητο στα δεινά των κατατρεγμένων ανθρώπων Άνθρωπο. Αυτοί από το μέλλον, αυτόν το Γιο της Αρμονίας, αυτόν το Γιο της Γης, θα τον αποτιμήσουν ως ένα μεγάλο ΣΥΝ στην αξία της ζωής.
Το γένος εκ Κυδωνίας Κρήτης ορμώμενος κύριε Μιχαήλ Γεωργίου Θεοδωράκη καλώς όρισες στη δύναμη του Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Video – Η τελετή αναγόρευσης
